هوش مصنوعی: دشت و در، رنگارنگ و زیبا شده‌اند، اما اشک ما به مانند باران بهاری نیست. وقتی ما به غیر از خون چیزی نمی‌ریزیم، دیگر نمی‌توان انتظار بارش دلپذیر باران را داشت.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه هزار چشم دارم و دنیا را می‌بینم، اما در باغ زندگی هیچ چیز ارزشمندی نمی‌بینم و مانند پرنده‌ای در قفس، به بی‌ارزشی خود پی برده‌ام.

هوش مصنوعی: بی‌خانمان و فقیر، که در رنج و misery به سر می‌برد، به نوعی ارزش و اعتبار خاصی دارد، حتی اگر ما در نظر دیگران بی‌اعتبار به حساب بیاییم.

هوش مصنوعی: اگر این پرده‌ها کنار برود و دل‌ها آشکار شوند، خواهی دید که چطور دل‌ها زخم‌زده و پر از درد هستند، و این نشان‌دهندهٔ زحمت و رنجی است که ما از حفاظت و نگهداری احساسات خود متحمل شده‌ایم.

هوش مصنوعی: یک گروه از افرادی که تنها به فکر منافع خود هستند، با جمعی از بداندیشان، توافق کردند که بر حال و روز ما تاثیر بگذارند و ما را در آزار و بی‌قراری نگه دارند.

هوش مصنوعی: گوش شنوا وجود ندارد، حتی اگر صدای ما تا آسمان هم برسد، صدای دل‌ناله‌مان خاموش می‌ماند.

هوش مصنوعی: دل عاشق به خاطر دوری و بی‌محبتی معشوق، شب را بیدار می‌ماند و از ستاره‌ها و زیبایی‌ها غافل نمی‌شود. در واقع، در این شب‌های طولانی و تاریک، دل همچنان به یاد آن چهره دلربا و در انتظار نور و مهر اوست.

هوش مصنوعی: ما در حضور معشوق، مانند بنده‌ای جان را برای عشق فدای او کردیم و حالا عشق به‌طور قطع جایی برای پروردگاری ما یافته است.

هوش مصنوعی: ما به خاطر عزت و مقام خود، قناعت کردیم و در نتیجه، فرومایگی و ضعف ما موجب شد که آبرویمان از بین برود و زندگی‌مان به خطر بیفتد.

هوش مصنوعی: در این سرزمین غمناک، ای کاش کسی بود که به خاطر دلسوزی و همدردی به کمک ما بیاید.