دشت از گریه های ما قرمز (به رنگ گل) شده است؛ چون چشم ما مثل ابر بهاری ست که فقط خون می‌بارد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه هزار چشم دارم و دنیا را می‌بینم، اما در باغ زندگی هیچ چیز ارزشمندی نمی‌بینم و مانند پرنده‌ای در قفس، به بی‌ارزشی خود پی برده‌ام.

بی‌خانمان و مسکین هستیم و در رنج و غم به سر می‌بریم، و تنها چیزی که از ما اعتبار دارد، همین بی‌اعتباری ماست!

هوش مصنوعی: اگر این پرده‌ها کنار برود و دل‌ها آشکار شوند، خواهی دید که چطور دل‌ها زخم‌زده و پر از درد هستند، و این نشان‌دهندهٔ زحمت و رنجی است که ما از حفاظت و نگهداری احساسات خود متحمل شده‌ایم.

افرادی که تنها به فکر منافع خود هستند با جمعی از بداندیشان دست به دست هم داده‌اند تا ما را آزار دهند و در بی‌قراری نگه دارند.

گوش شنوایی در زمین وجود ندارد، وگرنه صدای زاری ما تا آسمان هم رسیده است.

هوش مصنوعی: دل عاشق به خاطر دوری و بی‌محبتی معشوق، شب را بیدار می‌ماند و از ستاره‌ها و زیبایی‌ها غافل نمی‌شود. در واقع، در این شب‌های طولانی و تاریک، دل همچنان به یاد آن چهره دلربا و در انتظار نور و مهر اوست.

ما چون بنده‌ای، آنقدر جان را برای معشوق فدا کردیم که پروردگاری ما در عشق (داشتن عشق فراوان، خدای عشق بودن) به همه ثابت شده است. 

هوش مصنوعی: ما به خاطر عزت و مقام خود، قناعت کردیم و در نتیجه، فرومایگی و ضعف ما موجب شد که آبرویمان از بین برود و زندگی‌مان به خطر بیفتد.

هوش مصنوعی: در این سرزمین غمناک، ای کاش کسی بود که به خاطر دلسوزی و همدردی به کمک ما بیاید.