یغمای جندقی » دیوان اشعار » سرداریه » رباعیات » شمارهٔ  ۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از پسته چو شکرت نمک ریز آید</p></div>
<div class="m2"><p>جان بخشد و خوبتر زجان نیز آید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جز آن لب زنقحبه که چشمش مرساد</p></div>
<div class="m2"><p>کشنید که از هیچ همه چیز آید</p></div></div>

شمارهٔ  ۴۲

از پسته چو شکرت نمک ریز آید
جان بخشد و خوبتر زجان نیز آید
جز آن لب زنقحبه که چشمش مرساد
کشنید که از هیچ همه چیز آید

هوش مصنوعی: این شعر درباره زیبایی و جذابیت پسته و تاثیر آن بر جان انسان صحبت می‌کند. شاعر به خوشمزگی پسته اشاره می‌کند و می‌گوید که این خوراکی نه تنها جان می‌بخشد بلکه از جان نیز بهتر است. در ادامه، به زیبایی یک زن اشاره می‌شود که به نظر شاعر، زیبایی او همه چیز را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و از هیچ، همه چیز می‌سازد.

شمارهٔ  ۴۰

شمارهٔ  ۴۱

هوش مصنوعی: وقتی پسته را می‌شکنی و نمک روی آن می‌پاشی، این عمل روح تازه‌ای به آن می‌بخشد و حتی دلپذیرتر از خود زندگی می‌شود.

از پسته چو شکرت نمک ریز آید

جان بخشد و خوبتر زجان نیز آید

هوش مصنوعی: تنها لب زنی که به او چشم دوخته‌ام، می‌گوید که از هیچ می‌توان به همه چیز رسید.

جز آن لب زنقحبه که چشمش مرساد

کشنید که از هیچ همه چیز آید

شمارهٔ ۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده