یغمای جندقی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سوی غیری چو خدنگش ز کمان می‌گذرد</p></div>
<div class="m2"><p>ناوک غیرتم از جوشن جان می‌گذرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کس ز زحمت نبرد بهره که از غایت ناز</p></div>
<div class="m2"><p>تا تو شمشیر برآری ز میان می‌گذرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>یار در بزم و نمی‌آرمش از بیم نگاه</p></div>
<div class="m2"><p>فصل گل بین که بهارم به خزان می‌گذرد</p></div></div>

شمارهٔ ۲۸

سوی غیری چو خدنگش ز کمان می گذرد
ناوک غیرتم از جوشن جان می گذرد
کس ز زحمت نبرد بهره که از غایت ناز
تا تو شمشیر برآری ز میان می گذرد
یار در بزم و نمی آرمش از بیم نگاه
فصل گل بین که بهارم به خزان می گذرد

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به احساسات عمیق و درگیری‌های درونی خود اشاره می‌کند. او از تجربه‌ی جدایی و غیریت صحبت می‌کند و می‌گوید که چطور تیرهای درد و عذاب جانش را می‌نوازد. همچنین بیان می‌کند که در بزم و مجالس شاد، به خاطر ترس از نگاه دیگران، نمی‌تواند معشوقه‌اش را به خود نزدیک کند. در نهایت، شاعر به گذر زمان و تغییرات فصل‌ها اشاره می‌کند، و به این نکته می‌پردازد که زیبایی‌ها و شادی‌ها به سرعت به سرما و خزان تبدیل می‌شوند.

شمارهٔ ۲۶

شمارهٔ ۲۷

هوش مصنوعی: زمانی که تیر کمان به سوی دیگری پرتاب می‌شود، نشان می‌دهد که چگونه حس غیرت من از سپر وجودم عبور می‌کند.

سوی غیری چو خدنگش ز کمان می‌گذرد

ناوک غیرتم از جوشن جان می‌گذرد

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به نتیجه‌ای از زحمت‌هایش نمی‌رسد، زیرا برای رسیدن به اوج لذت و ناز، باید از میان سختی‌ها و مشکلات عبور کند و سختی‌ها را تحمل کند تا بتواند به خواسته‌اش برسد.

کس ز زحمت نبرد بهره که از غایت ناز

تا تو شمشیر برآری ز میان می‌گذرد

هوش مصنوعی: دوست را در میخانه‌ نمی‌آورم چون نگران نگاه دیگران هستم. بهار زندگی‌ام به پایان می‌رسد و نمی‌خواهم این لحظات را از دست بدهم.

یار در بزم و نمی‌آرمش از بیم نگاه

فصل گل بین که بهارم به خزان می‌گذرد

شمارهٔ ۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده