هوش مصنوعی: همه از تو بهره‌وری دارند و به خاطر تو غمگین شده‌اند، از ناراحتی تو آسمان نیز فریاد می‌زند.

هوش مصنوعی: زمان شامل سال و ماه و شب و روز بدون تو هیچ شادی ندارد و آسمان از غم تو ناله سر می‌دهد.

هوش مصنوعی: طوفان خشم تو در قهر و غضب، چنان آتشی به پا کرد که جنایت و بی‌رحمی را بر افراشت.

هوش مصنوعی: خاک فرزندان پیامبر زیر بادها پراکنده شده و آسمان از این وضعیت نگران و فریاد می‌کشد.

هوش مصنوعی: روزی می‌آید که شب‌هایی پر از غم و آتش و دود به دنیا می‌آید و من از این بابت نگرانم.

هوش مصنوعی: ای کاش که افکار و عقاید ما از یاد آسمان و آتش فریاد تو سخن بگویند.

هوش مصنوعی: حتی پلنگان حجاز نیز از سایه‌ی تو می‌ترسند و در رم، غزالان حرم به تو احترام می‌گذارند.

هوش مصنوعی: همهٔ موجودات در دنیا در دام افتاده‌اند و تو مانند شکارچی آسمان‌ها هستی که از تو کمک و نجات می‌طلبد.

هوش مصنوعی: خانه‌ای که به آب و گل آراسته و زیبا بود، حالا در خرابی به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: بلایی که بر سرت آمده، باعث شده که خانه‌ات خراب شود، اما در عوض آسمان به خاطر تو فریاد می‌کشد.

هوش مصنوعی: به چیزی که وجود ندارد، به چه صورت می‌توانی وجود را از عالم پنهان و آشکار نفی کنی؟

هوش مصنوعی: کسی که به دنیا آمد، موجب شکل‌گیری عالم وجود شد و به نوعی صدای عالم را ایجاد کرد.

هوش مصنوعی: چند بار به اشتباه از در بزرگ‌منشان عذر خواهی می‌کنی و به نادرست از آنها دوری می‌کنی.

هوش مصنوعی: به دنبال من نباش که در بند و استضعاف هستم، چون آسمان از تو ناله می‌کند.

هوش مصنوعی: تو در این میدان پر آشوب، به درستی عمل کرده‌ای و در میان این فتنه و حادثه، مثل یک قهرمان درخشیده‌ای.

هوش مصنوعی: این بحران و آشفتگی که به وجود آمده، به طور عجیبی نتیجه کارهای تو است و آسمان از تو فریاد می‌زند.

هوش مصنوعی: صبر تو مانند سندانی است که در برابر سنگ‌های سخت تاب می‌آورد و دلش نمی‌لرزد، در حالی که خود تو مثل آهن می‌مانی و همچنان استقامت می‌کنی.

هوش مصنوعی: تو از خاری و تیرگی‌های آسمان شرم نمی‌کشی و آسمان هم از ناله‌ها و فریادهای تو در عذاب است.

هوش مصنوعی: مردان و زنان، پیران و جوانان، دختران و پسران، در نبرد کشته شدند و یا به اسیری درآمدند.

هوش مصنوعی: با وجود شش و پنج، چه حسی از هفت و چه از هفتاد می‌توان داشت، آسمان از تو داد و فریاد می‌زند.

هوش مصنوعی: لب‌های تشنه، دل پر از اندوه و خون فرزندان و اشک دختران را از رود نیل تا فرات رانده‌ای.

هوش مصنوعی: به سمت رودهای جیحون و ارس و دجله‌ی بغداد، آسمان از تو ناله و فریاد می‌زند.

هوش مصنوعی: تشنگی و آتش درون، دل زخم‌خورده و خستگی، همراه با افسردگی و بی‌کسی، همه نشان‌دهنده یک حال خراب و احساس درد و رنج است.

هوش مصنوعی: تن آدمی را شایسته این همه ظلم و ستم آسمان نیست و این فریاد و ناله از درد و رنجی است که بر او روا داشته‌اند.

هوش مصنوعی: دل و چشم همه افراد، تا سیاره زحل، از تخته گلی که دیده و دل را می‌سازد، پیروی می‌کنند. این جمله به نوعی به تأثیر احساسات و عواطف بر زندگی انسان‌ها اشاره دارد و نشان می‌دهد که انسان‌ها تحت تأثیر دل و چشم خود، به دنبال چیزهایی هستند که ممکن است در دوردست‌ها وجود داشته باشند.

هوش مصنوعی: در اینجا به موضوعی اشاره می‌شود که شاید بر اثر یک یادآوری یا تلخی، اشک و فریاد به وجود آمده است. به نظر می‌رسد که این احساسات عمیق و همیشگی تحت تأثیر یک تعهد یا قول قرار دارند که در گذشته بوجود آمده است. در واقع، مرور زمان و یادآوری آنچه در گذشته بوده، موجب بروز این حالت‌های عاطفی می‌شود.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، وقتی که همه چیز در تاریکی و غم و اندوه است، پیامبر خطرناک و علی در آثارشان غرق هستند و خداوند نقش‌ آفرین این صحنه بزرگ و غم‌انگیز است.

هوش مصنوعی: از ظلم‌ها و ستم‌های تو به کجا پناه ببرم؟ آسمان از تو داد و فریاد می‌زند.

هوش مصنوعی: والی از درون خود و از نگاهش نشانه‌هایی از آتش و شوق بهار به همراه دارد تا بتواند از رنج و درد خود بگوید و آن را تحمل کند.

هوش مصنوعی: زن آهی از دل کشیده و اشک‌هایی را نثار می‌کند که نشان‌دهندهٔ درد و رنج اوست. در این حین، آسمان نیز به حال او می‌گرید و از وضعیت او فریاد می‌زند.