هوش مصنوعی: هر لحظه‌ای که از زندگی بدون وجود کسی برای شادمانی و سرگرمی بگذرد، به اندازه یک عمر احساس ملالت و بی‌معنایی دارد.

هوش مصنوعی: چهره‌ات مانند آفتابی است که از میان ابرو و موهای سیاهت بیرون می‌آید و بر روی خوشه‌ها و ظرف‌های آب و دو پیکر دیگر می‌تابد.

هوش مصنوعی: حال دل و احساساتم به حدی واضح و مشهود است که نیازی به توضیح و بیان ندارد؛ این فتنه و جذابیت به قدری پنهان و رمزآلود است که حتی اگر لشکری از شوق و علاقه بگذرد، باز هم قابل درک و مشاهده است.

هوش مصنوعی: چشم و دل من همچون تشنه‌ای است که به دریا نگاه می‌کند و از زیبایی و جذابیت تو نمی‌تواند بگذرد؛ مانند آن که مسکینی به ثروتمند نگاه کند و از او روی برنتابد.

هوش مصنوعی: من در مسیر تو دائماً اشک می‌ریزم و اگر این اشک‌ها به زیر پای تو برسد، هرگز پای تو را تر نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: اگر تو کسی هستی که با خنجر به سینه‌ی دیگران می‌زنی، پس چه جای تعجب است اگر سینه‌ات نیز با خنجر آسیب ببیند؟

هوش مصنوعی: چشمان تو مانند صیادانی هستند که در زلف‌های تو گرفتار شده‌اند و به دنبال دل‌باخته‌ای می‌گردند که بر بام کبوتران بگذرد.

هوش مصنوعی: دل به شدت شوریده و بی‌تاب است و می‌خواهد خود را به کسی که دوستش دارد نشان دهد. از خدا می‌طلبد که مانع از این نشود که دیوانه‌وار عشقش را فدای آتش عشق و محبت کند.

هوش مصنوعی: چهره و لب‌های تو آنقدر زیباست که حتی دیگران نمی‌توانند به راحتی از آن بگذرند، مانند اینکه جام جم یا آینه اسکندر که نماد زیبایی و قدرت هستند، از آن عبور کنند.