هوش مصنوعی: کسی که در شب‌های دوری و جدایی گرفتار درد است، به شدت از فقر و ناتوانی خود شکایت می‌کند.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به روشنایی و زیبایی دارد، که مانند مشعلی درخشان بر افراز شده و به زیبایی‌های آسمان یا زمین می‌افزاید. این تصویر به نوعی نماد است از روشنی و تأثیری که در زندگی یا محیط اطراف دارد.

هوش مصنوعی: از خانه‌ای که در آن خاک و دود است، دود بلند می‌شود و به آسمان می‌رسد.

هوش مصنوعی: در آن شب، ناظر به خاطر جدایی، در گوشه‌ای از تنهایی به تماشای معشوق نشسته و از همراهان خود فاصله گرفته است.

هوش مصنوعی: از روی درد و رنجی که دارد، به گوشه‌ای پناه برده و از دل پر از غمش ناله‌ای سر می‌دهد.

هوش مصنوعی: این درد و رنجی که در دل دارم به حدی است که مرا ناتوان کرده است. از تو می‌خواهم که هیچکس دیگر به این درد مبتلا نشود.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌داند که من چه دردی دارم و چه کسی می‌تواند درک کند که با چه سختی‌هایی روبرو هستم.

هوش مصنوعی: نه کسی هست که درد من را بفهمد و من بتوانم از درد خود بگویم، و نه راهی برای درمان درد خود می‌جویم.

هوش مصنوعی: هیچ هم‌راز و رفیقی نیست که بتوانم در دل با او راز بگوییم و خود را در کنار او به آرامش برسانم.

هوش مصنوعی: هیچ دوستی نیست که در زمان نیاز به یاری، به کمک بیاید.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم کسی را ببینم که با من همدل و همفکر باشد، بنابراین بهتر است که رازهایم را با خودم نگه دارم.

هوش مصنوعی: من در گوشه‌ای دور از همه چیز نشسته‌ام و سرم را بر روی درد و رنج گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه بلایی بر سر من آمده است که باید با این سختی‌ها و مشکلات زندگی کنم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به اندازه‌ی من نمی‌تواند آزارش را تحمل کند، به‌نظر می‌رسد کسی از من دلشکسته‌تر و آسیب‌دیده‌تر نیست.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به بیان این موضوع می‌پردازد که در میان کینه‌ورزی و دشمنی، حتی با وجود سختی‌ها و مشکلاتی که در یک مسیر ناپسند وجود دارد، انسان باید به روش خود ادامه دهد. او به این نکته اشاره می‌کند که اگر کسی با دلی پر از کینه و دشمنی به دنباله روی این مسیر برود، در نهایت باید با آثار و نتایج رفتار خود روبرو شود.

هوش مصنوعی: بگو چرا اینقدر با من بی‌رحمی؟ چه چیزی از من می‌خواهی و هدف‌ات چیست؟

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی مرا به زحمت بیندازی، خودت را به زحمت نینداز و اگر می‌خواهی مرا از پا درآوری، کافی است که تیغ بکشیدی.

هوش مصنوعی: به سرعت خنجر کین را از نیام بیرون بیاور، چون من هم به شدت از عمر خود خسته شده‌ام.

هوش مصنوعی: دل بدون محبوب چه لذتی دارد، وقتی که عمر هم از چنین حالتی دل‌زده است.

هوش مصنوعی: ای باران، از چشمانم جاری شو و این خانه‌ی غم را بر روی من بریز.

هوش مصنوعی: هر که مانند من غمگین و افسرده است، بهتر است که در زیر خاک خوابیده باشد.

هوش مصنوعی: هر که مانند من در مقام خاکی قرار بگیرد، بهتر است که کسی او را نبیند و متوجه وجودش نشود.

هوش مصنوعی: با این حال، تا چه زمانی باید بر روی خاک بگردم؟ مرگ کی به سراغ من می‌آید تا به دمی آزاد شوم و از این وضعیت رها گردم؟

هوش مصنوعی: در این شب تار، به روشنی یک شمع رسیدم که زندگی‌ام را در آن لحظه روشن کرد.

هوش مصنوعی: تمام وجودم مانند شمعی در حال ذوب شدن است و غم این شب تار مرا از پا انداخت.

هوش مصنوعی: در پایان عمر و در آخرین شب، نشانه‌ای از طلوع صبح نمایان نشد.

هوش مصنوعی: پرنده صبح چگونه شده است؟ شاید به خاطر تارهای خود بال‌هایش را بستند.

هوش مصنوعی: در آسمان، هیچ‌گاه چهرهٔ خورشید به خوبی نمایان نشد مگر اینکه این دیو سیاه (شب) از آن ترسید و کنار کشید.

هوش مصنوعی: ای خروس، صدای صبح را به من برسان و در این ناله و دل‌نگرانی تنهایم نگذار.

هوش مصنوعی: اگر صدای مرا همراهی نمی‌کنی، پس چرا سکوت کردی؟ این سکوت چه معنایی دارد؟

هوش مصنوعی: چرا در خواب چنین صداهایی را به گوش می‌رسانی، در آسمان صدایی منتشر کن.

هوش مصنوعی: تو همواره در لباس زهد و پارسایی به سر می‌بری و خود را در آن پوشش می‌پوشانی.

هوش مصنوعی: شخصی که شب‌ها بیدار می‌ماند و به عبادت و یاد خدا مشغول است، به طوری که خواب‌های شیرین و دل‌چسب را از دست می‌دهد، اما در عوض، نامش در بین مردم پرآوازه و مشهور می‌شود.

هوش مصنوعی: هر روز از خرمن آسمان با اندوه به مقدار کمی از دانه‌ها قناعت می‌کنم.

هوش مصنوعی: چرا ای پرنده‌ی بزرگ، پیراهنی که به خون آغشته شده را به دور سرت پیچیدی؟

هوش مصنوعی: بگو دلیل این که لباس خونین تو چیست و چرا در سحرگاه این‌چنین ناله و فریاد می‌کنی؟

هوش مصنوعی: آیا به حال زار من رحم خواهی کرد؟ در این حالِ غم و اندوهی که به خاطر یارم دارم، واقعاً در سختی هستم.

هوش مصنوعی: او با بیانی پرشور و سوزان، به داستانی اشاره می‌کرد که شب را به روز تبدیل می‌کرد.

هوش مصنوعی: هیچ چیزی مانند درد جدایی پیامبر وجود ندارد، خدایا، غم جدایی را هیچ کس نتواند تحمل کند.

هوش مصنوعی: اگر عمری در میهمانی عشق بمانی، ارزشش را ندارد که حتی یک ساعت از جدایی را تجربه کنی.

هوش مصنوعی: فراق و دوری از محبوب برای کسی که به او عادت کرده، بسیار سخت و دردناک است.