وحشی بافقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>می‌خواست فلک که تلخ کامم بکشد</p></div>
<div class="m2"><p>ناکرده میِ طرب به جامم، بکشد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بسپرد به شحنهٔ فراقِ تو مرا</p></div>
<div class="m2"><p>تا او به عقوبتِ تمامم بکشد</p></div></div>

دیوان وحشی بافقی به کوشش پرویز بابائی - وحشی بافقی - تصویر ۲۹۴

رباعی شمارهٔ ۲۷

می خواست فلک که تلخ کامم بکشد
ناکرده می طرب به جامم بکشد
بسپرد به شحنه فراق تو مرا
تا او به عقوبت تمامم بکشد

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به حسرت و اندوه خود اشاره دارد. او از تلاش تقدیر برای آزار او سخن می‌گوید و می‌خواهد به او آسیب بزند، بدون اینکه او به اشتباهی مرتکب شده باشد. او به جدایی از معشوقش اشاره می‌کند و به نوعی انتقام‌گیری تقدیر از او را احساس می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۲۵

رباعی شمارهٔ ۲۶

هوش مصنوعی: آسمان می‌خواست که من را با غم و اندوهی سنگین کند، ولی هنوز فرصت نکرده‌ام که از خوشی و شادابی زندگی استفاده کنم.

می‌خواست فلک که تلخ کامم بکشد

ناکرده میِ طرب به جامم، بکشد

هوش مصنوعی: مرا در اختیار شحنه فراق تو گذاشتند تا او به طور کامل عذابم کند.

بسپرد به شحنهٔ فراقِ تو مرا

تا او به عقوبتِ تمامم بکشد

رباعی شمارهٔ ۲۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده