هوش مصنوعی: من هم مانند خاک راه، با غباری در کوی غم نشسته‌ام و حالتی خاکساری دارم.

هوش مصنوعی: در چنین حالتی که به شدت ناراحت و غمگین هستم، لطفاً نگذار به این وضعیت ادامه پیدا کند. بیا و مرا از این حال و هوای سخت نجات بده.

هوش مصنوعی: غبار و گرد و غبارم را در راهی بپاشید که گاهی آن مه، در این مسیر عبور می‌کند.

هوش مصنوعی: و تو به خاطر آن مسافر محبوب که غباری به جا می‌گذارد، به یاد او هستی.

هوش مصنوعی: بگذار من را و خودت به سمت او برو، از ناتوانی‌ام روی خود را به خاک درگاهش بگذار.

هوش مصنوعی: بعد از اینکه به ناتوانی و خاکساری خود اعتراف کردم، به آن ستاره درخشان آسمان نزدیک شدم.

هوش مصنوعی: بگو که این فرد بی‌خانه و کاشانه، در رنج و سختی است و از زندگی خسته و ناتوان شده است.

هوش مصنوعی: در جشن و سرور از جمع دور افتاده‌ام و در گوشه‌ای تنها و غمگین مانده‌ام.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانی از التهاب و درد غم برآیی و در عین حال از بی‌پولی و فقر، آهنگی زیبا بسازی؟

هوش مصنوعی: سرپرست و فرمانده لشکر افرادی که جانشان را فدای عشق می‌کنند، همچون نوازنده‌ای است که در محفل عزاداری، نغمه‌های حزن‌انگیز را می‌نوازد.

هوش مصنوعی: با دل شکسته و اشک‌هایی که می‌ریزد، دعا می‌کند و این دعاها را به زمین می‌رساند تا آن را بوسه دهد.

هوش مصنوعی: درختی از گلزار وجود اوست، قامتش مانند گل باغ لطیف و زیبایی چهره‌اش دلنشین و دلرباست.

هوش مصنوعی: از قامت او مانند سروی است که همیشه در گل می‌ایستد و در هوای او، دل را در دست دارم.

هوش مصنوعی: وقتی لبخند زیبای او را دیدم، مانند شکوفه‌ای شاداب شدم و خنده‌اش مرا به وجد آورد.

هوش مصنوعی: او با سرسبزی و طراوتی که دارد، جاذبه‌ای ایجاد کرده و سبب شده که کارش رونق بگیرد.

هوش مصنوعی: از دوری تو حال و روز عجیبی داریم، بیا که دوری‌ات باعث بدحالی ما شده است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند همیشه در روزهای غم و اندوه بماند، امیدوارم که کسی چنین روزهایی را تجربه نکند.

هوش مصنوعی: اگر یک لحظه هم چهره‌ی تو را نمی‌دیدیم، حالت ما از غم چگونه بود؟

هوش مصنوعی: حالا حال دل ما چگونه است وقتی که در گوشه‌ای از دوری و جدایی زندگی می‌کنیم؟

هوش مصنوعی: از شدت دوری، به غم و اندوه پناه می‌برم و در این حالت، عمرم سپری می‌شود بدون اینکه حتی یک بار تو را ببینم.

هوش مصنوعی: من از درد فراق شکایت می‌کنم و داستان ناامیدی خود را از سرنوشت بدی که دارم، روایت می‌کنم.

هوش مصنوعی: بخت بد ما را از یکدیگر جدا کرد و ما را در برابر مشکلات تنها گذاشت.

هوش مصنوعی: به این ترتیب، ما را بدون سر و سامان و بی‌هدف در کنار دوری و جدایی قرار داد.

هوش مصنوعی: از این سرنوشتی که ما داریم، چه فریادی می‌توان زد؟ این بختی که برای ما رقم خورده، به زنگار سیاه دچار شده است.

هوش مصنوعی: ما به خاطر بدبختی خود، در میان اندوه و غم به سر می‌بریم. امیدواریم که هیچ‌کس به اندازه ما دچار بدبختی نشود.

هوش مصنوعی: کیست که یاد کند ما را در این روزگار بد؟ هیچ‌کس به بدبختی‌های ما توجهی ندارد.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم آن ماه درخشان که ما را دچار دوری کرده، چه سرنوشتی برای ما رقم زده است که به این حال افتاده‌ایم.

هوش مصنوعی: نمی‌گفتی که وقتی مسافر شوم، نامت را از یاد نخواهم برد.

هوش مصنوعی: به خاطر غم تو، می‌خواهم تو را از اسارت رها کنم و نوشته‌ای آزاد برایت می‌فرستم.

هوش مصنوعی: برای مقابله با جنون خود، باید آن خط را به گردن بیندازد و حمایل کند.

هوش مصنوعی: به خاطر جدایی‌ات، ما را در درد و رنج گرفتار کردی، نمی‌دانی چقدر سخت است، اما فراموش نکن که یاد تو همیشه با ماست.

هوش مصنوعی: ای خدا، زندگی‌ات همچون اسبی که زیر زین می‌تازد، شاد و سرشار از خوشبختی باشد و دوستی‌ات همیشه همراهت باشد.

هوش مصنوعی: هر جا که به شوق و نشاط زندگی می‌پردازی، شادی و خوشحالی‌ات نیز در آن جا معنا پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: مبادا هیچ غمی در مسیر زندگی‌ات وجود داشته باشد، که خداوند از درد و رنج تو مراقبت کند و بر تو بنگرد.

هوش مصنوعی: در آن خانه‌ای که تو همچون ماه جلوه‌گری، خورشید نیز پیش تو سایه‌ساری می‌کند.

هوش مصنوعی: به زودی روزی خواهد آمد که این خوشبختی دوباره با موانع لذت و خوشی همراه خواهد شد.

هوش مصنوعی: در جشن وصال، محیطی را به وجود می‌آوریم که با نور زیبایی تو، دل‌هایمان روشن شود.

هوش مصنوعی: ما به یاد تو برمی‌خیزیم و جانمان را در خدمت تو فدا می‌کنیم.