وحشی بافقی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۲۱ - استر بی‌علف

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای خداوند که چون مرکب آهو تک تو</p></div>
<div class="m2"><p>ناورد کره گر آهو همه مرکب زاید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مرکبی دارم و از حسرت یک مشت علف</p></div>
<div class="m2"><p>بر علفزار فلک بیند و دندان خاید</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>نسبتی هست چو با اسب تو او را در اصل</p></div>
<div class="m2"><p>گر ز پس مانده خویشش بنوازد شاید</p></div></div>

شمارهٔ ۲۲ - در خیمهٔ سوداگردان

ای خداوند که چون مرکب آهو تک تو
ناورد کره گر آهو همه مرکب زاید
مرکبی دارم و از حسرت یک مشت علف
بر علفزار فلک بیند و دندان خاید
نسبتی هست چو با اسب تو او را در اصل
گر ز پس مانده خویشش بنوازد شاید

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به خداوند خطاب می‌کند و از تمنای خود برای دستیابی به چیزی می‌گوید. او به زیبایی و شگفتگی آهو اشاره می‌کند و دریغش از یک مشت علف را بیان می‌کند که نسبت به آن انتظار دارد. به نوعی، شاعر احساس کمبود و حسرتی نسبت به چیزهایی را دارد که شاید بتواند به‌دست آورد. در نهایت، او امید دارد که با ارتباطی که با خداوند دارد، بتواند به آنچه می‌خواهد دست یابد.

شمارهٔ ۲۰ - نشان بخردی

شمارهٔ ۲۱ - استر بی‌علف

هوش مصنوعی: ای پروردگار، تو همچون مرکبی از آهو، یگانه‌ای که همانند کره‌اسب، هر آهو می‌تواند فرزندی به دنیا آورد.

ای خداوند که چون مرکب آهو تک تو

ناورد کره گر آهو همه مرکب زاید

هوش مصنوعی: من اسبی دارم که آرزو می‌کند فقط یک مشت علف در مرتع آسمان ببیند و دندانش را تیز کند.

مرکبی دارم و از حسرت یک مشت علف

بر علفزار فلک بیند و دندان خاید

هوش مصنوعی: وجود نوعی ارتباطی میان او و اسب تو هست. اگر او از نداشتن خویش غمگین باشد و به او توجه شود، ممکن است احساس بهتری پیدا کند.

نسبتی هست چو با اسب تو او را در اصل

گر ز پس مانده خویشش بنوازد شاید

شمارهٔ ۲۱ - استر بی‌علف

اطلاعات

برگردان به زبان ساده