هوش مصنوعی: در میان مردم، مرا بی‌احترام کردی. زمانی که من همچون سگی در کوی تو بودم، کجا رفت آن حرمت و ارادتی که به من داشتی؟

هوش مصنوعی: من برای دستیابی به تو آماده‌ام که هر سختی و مانعی را بپذیرم، اما نمی‌دانم ارزش و مقام من در برابر تو چه اندازه است و نمی‌توانم خود را با خاکی که در راه توست مقایسه کنم.

هوش مصنوعی: هر لحظه بر داغ من افزوده می‌شود و دردی بیشتر می‌آید. کسی نیست که به جمع تو بیاید و از درد و حسرت من با تو حرف بزند.

هوش مصنوعی: وقتی کسی بخواهد بی‌گناهی را به دردسر بیندازد، باید حال من را جویا شود، چون دیگر نمی‌تواند آن فرد بی‌خانمان را که در کنار من بود، پیدا کند.

هوش مصنوعی: نگو که در میهمانی او همیشه مشغول خوشی و لذت هستی. چنین لذت و خوشی‌ای از کجا آمده است، در حالی که مردم از غم و اندوه رنج می‌برند و خوشی من کجاست؟