هوش مصنوعی: ای دل، بگذار که تلاشت را بیشتر کنم، زیرا به خاطر کارهایی که انجام داده‌ام، حالا احساس می‌کنم که در مسیر زندگی سرگردان شده‌ام.

هوش مصنوعی: پاهایم به اندازه‌ی طول و عرض کوچه، رازهایش را حفظ کرده‌اند و چشمانم مراقب راه هستند، چون منتظر کسی هستم.

هوش مصنوعی: من سعی می‌کنم از خودم مخفی بمانم، ولی می‌دانم که درونم گلی خواهد شکفت؛ چون به واسطه برخی احساسات اندکی که دارم، خارهایی در دلم ایجاد شده است.

هوش مصنوعی: من از این درد و رنج، آب را در ظرفی گردانده‌ام و در سبوی خود نوشیدنی خوش‌طعم و خوش‌نما تهیه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: ای ساقی، گذشته از درد و رنجی که در این شیشه هست، آن را به دیگران بده، چون من حالا از خماری آزاد شده‌ام.

هوش مصنوعی: من در حال حاضر تصمیم گرفته‌ام که برخلاف احساسات و شوقی که ممکن است در افشای رازها داشته باشم، رفتاری آرام و متعادل داشته باشم.

هوش مصنوعی: وحشی از من در این شعر به نوعی از غم و اندوه من می‌گوید که او را متاثر خواهد کرد. چون من خود را به عنوان بلبل شادی در فصل بهار درآورده‌ام و در واقع احساس خوشی دارم.