هوش مصنوعی: می‌خواهم با کلامم ستایش کنم و هر یک از زیبایی‌ها را به صورت درخشانی برای میرزایی که بخشنده و سخت کوش است، نثار کنم.

هوش مصنوعی: در این بیت به زیبایی و اهمیت یک جمع و انجمن اشاره شده که به مانند گوهری در دریا می‌درخشد. این انجمن و وزرای آن، نماد عدالت و قدرت هستند و نشان‌دهنده‌ی تاثیر مثبت و سازندگی در جامعه‌ای هستند که به درستی اداره می‌شود.

هوش مصنوعی: بشارت می‌دهد که پشتوانه و پشتیبانی او باعث امیدواری و اطمینان به روزگار است، همچون کوهی که اعتماد و سکون به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: هر پسری نشانه‌ای از پدرش است و هر چیزی که در دنیا به وجود می‌آید، زیر نظر و اختیار اوست.

هوش مصنوعی: از پسر گلزار، کشور زیبا و پررنگ و لعاب به وجود می‌آید و از پدر نخل، لشکری با وقار و قدرتمند رشد می‌کند.

هوش مصنوعی: دولت و موفقیت را از ریشه می‌کوشد و بر آن پایدار می‌سازد. کسانی که از عهده انجام چنین کارهایی برمی‌آیند، موجب گسترش اعتبار و احترام می‌شوند.

هوش مصنوعی: بگو به زمانه که انسان هرگز از نیکوکاریش دور نمی‌شود، چه شیخ باشد، چه جوان، و چه پادشاه.

هوش مصنوعی: جواهری که از دل دریا به وجود آمده، شایسته است اگر پادشاهان تاجدار آن را با زینتی شایسته بیارایند.

هوش مصنوعی: آصف، شخصیتی با بخشندگی و دل بزرگ است که حتی در برابر دریا نیز احساس خجالت می‌کند. این بیان نشان‌دهنده عظمت و شکوه شخصیت اوست، به گونه‌ای که طبع او به قدری بلند است که دریا در مقایسه با او خجالت‌زده می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر کشتی فکر و اندیشه‌ات در دریای خشم گرفتار شود، هر جا که بروی، تخته‌نجاتی برای نجات یافتن نخواهی یافت.

هوش مصنوعی: در عمق وجود او که نمایانگر تصاویر سرنوشت است، آنچه در خیال‌ها و اندیشه‌ها به صورت بالقوه وجود دارد، به وضوح قابل مشاهده است.

هوش مصنوعی: خوشبختی و رحمت او را می‌توان در کلامی مشاهده کرد که شفا و رهایی می‌دهد، مانند اثری که بر پشت مار حک شده است و نشان از قدرت و دانایی دارد.

هوش مصنوعی: محبت و شادی او مانند سبزه‌ای سرسبز است، در حالی که خشمش مانند گوهری درخشان در عمق جهنم می‌سوزد. همچنین، در این دریا، شعله‌ای وجود دارد که همیشه می‌درخشد.

هوش مصنوعی: اگر فرمان او بر کوه‌ها سایه افکند، حتی اگر چاهی عمیق به جای کوه نمایان شود.

هوش مصنوعی: در آسمان، در میان خارزار، اگر قهر او بگذرد، تکه‌ای از پارچه‌ی نازکی بر روی هر نوک خاری خواهد ماند.

هوش مصنوعی: با دست خود جزر و مد دریا را به گشاد و بست تشبیه می‌کنند، وگرنه اگر این کار نبود، دریا به حالت جزر و مد نمی‌رسید.

هوش مصنوعی: این شعر دربارهٔ خطی است که از سرزمین خوشحالی و شادی نشأت می‌گیرد. این خط مانند صبحی خوش و شاداب است و به همین دلیل از خاک زنگبار برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: اگر باد مانند رخش سلیمان باشد، زیر ران او دیوی از طبع کافری وجود دارد که از آتش و خشم او قدرت گرفته است.

هوش مصنوعی: اگر امیدواریم که در درخشش طلوع او، روزی به روشنایی خورشید برسیم، قبل از آنکه بخواهد صبح را به غرب ببرد، باید از شرق بیاید و به دیوار برسد.

هوش مصنوعی: اگر نقش و نگار دنیا از دست برود و حقیقت را نتوان دید، حتی اگر مجسمه‌ای بر دوش او باشد و با دستانش تصویر و طرحی بکشد، هم‌چنان نمی‌تواند زیبایی و واقعیت را نشان دهد.

هوش مصنوعی: باد به گونه‌ای است که مانند اسب شطرنج در میدانی خالی از بازی، سرگردان مانده است. در این فضا، او می‌تواند آزادانه حرکت کند و راه خود را پیدا کند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که قبل از وقوع یک واقعه بزرگ و هولناک، فردی که در تلاش و کوشایی است می‌تواند با اراده و پشتکار خود به آنچه می‌خواهد برسد، حتی اگر موانع و دشواری‌هایی در سر راهش قرار داشته باشد. در واقع، با تلاش و عزم قوی می‌توان بر مشکلات فائق آمد و به اهداف رسید.

هوش مصنوعی: دست‌های او به گونه‌ای حرکت می‌کند که ابروهای سیاهش در بالای چشم‌ها مانند سایه‌ای بر روی خورشید نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که نور خورشید و ماه به زیر پا و دست آید، از این دو منبع زیبا پودر سیاه برای چشم‌های زمانه بسازیم.

هوش مصنوعی: اگر پای فشرده شود، عروس زهره به راه می‌افتد؛ یکی از آنها خلخالی است از نقره و دیگری سوارکاری است از طلا.

هوش مصنوعی: اگر حبابی به خاطر سبکی‌اش زیر پایش نشکند، پس وقتی که با شجاعت و قدرت مانند کوهی در دریا پیش برود، به راحتی می‌تواند بر مشکلات غلبه کند.

هوش مصنوعی: از مرزهای مکان فراتر می‌رود به جایی که هیچ مکان و زمانی وجود ندارد. زیرا قبل از آنکه سایه سوار بر زمین بیفتد، او از سر سوار عبور کرده است.

هوش مصنوعی: برای اینکه شایسته نعمت‌های خداوند و موقعیت‌های بزرگ باشی، باید به راستی تلاش کنی و در مسیر علم و دانش گام برداری.

هوش مصنوعی: اگر اهل کیمیاگری در مسیر خاکی طلا بیابند، از او می‌توانند مایهٔ اکسیر را بگیرند.

هوش مصنوعی: ای کسی که خاک پای تو در زمین گشته و آسمان‌ها را می‌پوشاند، تو شاهی که سیارات گرد تو می‌چرخند و تزیین تو نشانه‌ی افتخار است.

هوش مصنوعی: برای سفر به سوی مقصدت، بار و ابزار خود را با نقره‌ای از زر درست کن که همچون کهکشانی خوش‌درخش است.

هوش مصنوعی: چه می‌گویم، چه زمانی بارگاه جلال تو به عنوان محملی ظاهر می‌شود، همانند شتری کهنه که سال‌ها از قطار جا مانده است.

هوش مصنوعی: دست نیازمندان را به قدری توانا کرده‌ای که حتی بره‌ها با شیرها در مرتع بازی می‌کنند.

هوش مصنوعی: در یک مرتع زیبا که به خوبی از آب و علف پوشیده شده، هر آهو به راحتی زندگی می‌کند و در آنجا احساس امنیت می‌کند. اما در این محیط، شیر نیز وجود دارد که به دنبال شکار است و می‌تواند به این آهوان حمله کند.

هوش مصنوعی: باد سرد و فیروزمند می‌وزد و سدّی که تو برای حفظ خودت بنا کرده‌ای، اگر تو را از ذرات غبار دور نکند، نمی‌تواند مانع حرکت و بازگشت آن باد شود.

هوش مصنوعی: از اجرای حکمت، سبزی باغ آسمان به زمین سرازیر می‌شود و جویبار جاری می‌گردد.

هوش مصنوعی: اگر به کارفرمای طبیعت بگویی که راه‌های ورود فتنه‌ها به این قلعه نیلی را ببندد، او این کار را انجام می‌دهد.

هوش مصنوعی: اجزای گل را به آسمان می‌فرستند، در حالی که جزئی از خاک تبدیل به دود و جزئی از آب به بخار می‌شود.

هوش مصنوعی: برای اوصاف آصف، که یکی از بزرگان و دانایان بوده، وحشی در این سخن جایی ندارد. بهتر است به ناتوانی خود اعتراف کند و در دعا به صورت مختصر و خلاصه عمل نماید.

هوش مصنوعی: این متن می‌گوید که تا جایی که بتوان نظرهای نیکوکاران را به روشنی وصف کرد و همچنین زیبایی افراد خوب را به آتش تشبیه کرد، باید تلاش کرد.

هوش مصنوعی: باد از طرف تو شعله شمع صبحگاهی را می‌برد و نور ماه نورانی را از تو به عاریت می‌گیرد.