هوش مصنوعی: ای زاهد خودپسند، کاش روزی فرا برسد که از خودخواهی‌ام رها شوم و بتوانم از درد شراب مستی، جرعه‌ای از خم عشق بنوشم.

هوش مصنوعی: اگر نفسم به او برسد، در یک لحظه می‌توانم او را به سمت کوی محبوب ببرم، با کشاندن موی او.

هوش مصنوعی: انسانی که به خودنمایی و فریب خود عادت کرده است، هرگز از ریاکاری دست نمی‌کشد. هر چه به او بگویم یا برایش داستان تعریف کنم، تغییر نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: وقتی محبوبم از در خارج شود، به پای او می‌افتم و دست به دامنش می‌زنم و او را در آغوش می‌گیرم.

هوش مصنوعی: هر کسی که بخواهد به جز خیال او وارد دلم شود، اجازه ورود به قلبم را از او می‌گیرم و او را از خود طرد می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر شبکی زیبا و با محبت از دوست وارد شود، از دارایی‌ام به او هدیه می‌دهم و جانم را به پایش می‌ریزم.

هوش مصنوعی: وقتی که معشوق من مست می‌شود، من نیز به شوق او، از شراب خالص به وجد می‌آیم و با عشق او لب به لب می‌زنم و بوسه‌ای از او می‌گیرم.