واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>پیری از عمر کرده بیزار مرا</p></div>
<div class="m2"><p>افگنده غم زمانه از کار مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در خانه تن خاک نشین باشم چند؟</p></div>
<div class="m2"><p>ای مگر بیا زخاک بردار مرا</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 13120 - واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

پیری از عمر کرده بیزار مرا
افگنده غم زمانه از کار مرا
در خانه تن خاک نشین باشم چند
ای مگر بیا زخاک بردار مرا

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس نارضایتی و دل‌تنگی شاعر از پیری و مشکلات زندگی است. او از غم و اندوه ناشی از زندگی شکایت دارد و می‌خواهد که از این وضعیت رهایی یابد. در واقع، شعر به نوعی درخواست برای آزاد شدن از قید و بندهای دنیوی و جسمی اشاره دارد.

شمارهٔ ۸

شمارهٔ ۹

هوش مصنوعی: پیری باعث شده است که از زندگی خود احساس نارضایتی کنم و مشکلات زمانه باری سنگین بر دوش من است.

پیری از عمر کرده بیزار مرا

افگنده غم زمانه از کار مرا

هوش مصنوعی: چقدر می‌خواهم در این دنیا و زندگی مادی بمانم؟ ای کسی که می‌توانی مرا از این خاک و زندگی مادی آزاد کنی، بیا و مرا بردار.

در خانه تن خاک نشین باشم چند؟

ای مگر بیا زخاک بردار مرا

شمارهٔ ۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده