واعظ قزوینی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خوش آنکه ندارد غم فرزند و زنی</p></div>
<div class="m2"><p>از خار تعلق بجگر نیش زنی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>غم نیست کسی را که تعلق نبود</p></div>
<div class="m2"><p>غربت نکشد آنکه ندارد وطنی</p></div></div>

شمارهٔ ۱۳۲

خوش آنکه ندارد غم فرزند و زنی
از خار تعلق بجگر نیش زنی
غم نیست کسی را که تعلق نبود
غربت نکشد آنکه ندارد وطنی

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به آرامش کسانی اشاره می‌کند که از دلبستگی‌های خانوادگی و اجتماعی رهایی دارند. او می‌گوید کسی که فرزند و همسری ندارد، از غم و درد تعلقات رنج نمی‌برد. در واقع، او این نکته را بیان می‌کند که فقدان تعلقات می‌تواند انسان را از غم و غربت نجات دهد.

شمارهٔ ۱۳۰

شمارهٔ ۱۳۱

هوش مصنوعی: خوش به حال کسی که گرفتار غم فرزند و همسر نیست و از زخم‌های عشق و وابستگی رنج نمی‌برد.

خوش آنکه ندارد غم فرزند و زنی

از خار تعلق بجگر نیش زنی

هوش مصنوعی: کسی که تعلقی به جایی ندارد، از غم غربت رنج نمی‌برد. آنکه وطن ندارد، این احساس را حس نکرده و غمگین نمی‌شود.

غم نیست کسی را که تعلق نبود

غربت نکشد آنکه ندارد وطنی

شمارهٔ ۱۳۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده