هوش مصنوعی: به خاطر فکر و خیال آن ابروی زیبای تو، موهای سرم ریز و نازک مثل موی کاسه زانوام شده است.

هوش مصنوعی: به دور و برم نگاه کن و ببین که غیرتم چقدر قوی است؛ هرگز اجازه نمی‌دهد که من در برابر مشکلات و چالش‌ها مثل یک آ تشباهی بی‌هدف جابجا شوم.

هوش مصنوعی: به خاطر سیلاب غم‌هایی که بر قلبم فشار آورده، حالا می‌توانم هر مویی را به راحتی به دور یک فلاخن بپیچم.

هوش مصنوعی: من از سکوت و بی‌زبانی‌ام به اندازه‌ای بهره و فیض برده‌ام که نگرانم مبادا سخن گفتن زیاد باعث شود شکر این خاموشی از یاد برود.

هوش مصنوعی: در مسیر شناخت و درک، ذهنم به سوی‌های مختلفی پرکشید و به بیراهه رفت. آب حیات، به دلیل تنگی و محدودیت این وضعیت، از دسترس‌ام دور شد.

هوش مصنوعی: بر سر من چه افکار و خیالاتی درباره دنیا وجود دارد؟ این کاسه که از شور و هیجان پر شده، از زانویم به سمت من جاری است.

هوش مصنوعی: وقتی که شور و شوق صحبت کردن ندارم، چیزی برای گفتن ندارم و تنها سکوت می‌کنم. اگر احساسات و ذوقی برای گفتگو نباشد، بهتر است که خاموش بمانم.