هوش مصنوعی: من در پادشاهی فقر زندگی می‌کنم و برای حفظ مقام خود، به دور از دنیای بیگانه، دیوانی را به عنوان نگهبان سرنوشت خود قرار داده‌ام.

هوش مصنوعی: تا زمانی که لحظه‌ای به خواب راحت نرسم، مانند سوزن به مژه‌هایم دوخته‌ام.

هوش مصنوعی: دوست به خوبی ارزش لحظه‌های دیدار را درک کرده است و در چنین لحظاتی مانند مهمان در خانه‌ی آینه می‌شود، که همه زیبایی‌ها و خاطرات را منعکس می‌کند.

هوش مصنوعی: ای فرد متمول، نعمت‌های خود را از دیگران دریغ نکن، چرا که تو در این جهان فقط مهمان هستی و عمرت بیش از پنج روز نیست.

هوش مصنوعی: اگر نه اینکه از حسرت نعمت‌های گوناگون خود را در رنج می‌بینیم، هیچ نعمتی وجود نداشت که به تلخی نان خشک باشد، اما نان خود را می‌خوریم.

هوش مصنوعی: تو که خود را در دنیای آرزوها غرق کرده‌ای و در این میان، دشمنی و کینه می‌پروری، بر این باور باش که قهر و کینه تنها به ضرر خودت است.

هوش مصنوعی: زمانی که مرگ ناگهانی به سراغت بیاید، تو باید مراقب باشی که به کجا و چگونه قدم می‌گذاری. تا چه زمانی می‌خواهی بی‌توجه به وضعیت خود، بر سر توفان زندگی ادامه دهی؟

هوش مصنوعی: آن‌قدر از خوبی و لطفی که دیگران به من کرده‌اند دیده‌ام که حالا به‌طور طبیعی دچار شرم و حیا شده‌ام از اینکه خودم نیز بخواهم احسان کنم.

هوش مصنوعی: اگر به سخنانی که واعظ در مورد بیهودگی می‌گوید توجه کنیم، باید خودمان هم به پرسش‌ها و پاسخ‌های زندگی‌امان بپردازیم و از روزگاری که در آن هستیم، جوابی بیابیم. اگر این کار را انجام دهیم، می‌توانیم به درک عمیق‌تری از وجود خود برسیم.