هوش مصنوعی: زمانی که پیری از حد فراتر می‌رود، مرگ را می‌توان به عنوان چیزی راحت‌تر و لذت‌بخش‌تر از زندگی دید. به طوری که مایه‌ای که به جای شکر در زندگی‌اش می‌نوشد، شیرینی مرگ است.

هوش مصنوعی: پیام‌آوری پیر می‌رسد که با عصایش در دست دارد. زندگی سپری شده و مرگ نزدیک است و او این خبر را به من می‌دهد.

هوش مصنوعی: زهر آوازه مرگی از خواب بیدار شو، زیرا آن شب، عمر توست و صدای خروس صبح نشانه‌ای از بیداری است.

هوش مصنوعی: دوستان و همراهانت برای تو دعا و فاتحه می‌خوانند، چرا که در مسیر مرگ، فقط اعمال توست که در کنارت خواهد بود.

هوش مصنوعی: فقر مانند یک ایوان بزرگ و بلندی است که اگر بتوانی بر آن بایستی، تمام دنیای تو پر از زیبایی و شگفتی خواهد بود.

هوش مصنوعی: به خاطر تلخی‌های زندگی، تا کی باید مثل کودکان گریه کنی؟ اگر شیر مادر برای توست، پس چرا همه‌چیز را از پند و نصیحت پدر می‌گیری؟

هوش مصنوعی: ای ظالم! هرچند که تو زره و سپر و لباس جنگی داری، اما همه‌ی آنها به یک تیر از عشق سحرگاهی وابسته است.

هوش مصنوعی: اشک‌هایم از درد جدایی تو است، عزیزم. عشق تو برای من مانند نوری است که چشم‌هایم را روشن می‌کند و به‌نوعی تاجی بر سرم محسوب می‌شود.

هوش مصنوعی: هر کسی فقط به عیب‌ها و نقص‌ها نگاه می‌کند و چیزی نمی‌گوید، اگر گوش شنوایی وجود داشت، کلمات تو می‌توانستند به عنوان سخنرانی پندآموز، ارزشمند و گرانبها باشند.