هوش مصنوعی: وقتی آن امام، سرش را به سجده گذاشت، جن و انسان به خاطر بندگی و اطاعت از خداوند قاضی، کنار هم به سجده درآمدند.

هوش مصنوعی: ابن ملجم، دشمنی کافر، برای به قتل رساندن آن پیشوای مؤمنان به خاطر کینه‌ای که در دل داشت، شمشیری به دست گرفت.

هوش مصنوعی: چنان ضربه‌ای به سر او زد که تا جبهه‌اش را شکافتی به‌طور کامل.

هوش مصنوعی: متاسفانه باید بگویم که شق القمر به عنوان یک معجزه، به نوعی دور از ذهن و بی‌فایده شد. این معجزه‌ای که مربوط به سلطنت اوست، اکنون به فراموشی سپرده شده است.

هوش مصنوعی: سر و قامت او به دامن محل عبادت افتاد و خون از سرش ریخت، به طوری که محاسن او خیس شدند.

هوش مصنوعی: در میان زمین و آسمان صدایی شنیده شد که خبر از کشته شدن علی، جانشین پیامبر، می‌داد.

هوش مصنوعی: وقتی این صدا به گوش مردم کوفه رسید، همه به سمت مسجد رفتند و آماده دفاع شدند.

هوش مصنوعی: چشمانشان همچون ابر برای از دست دادن عزیزان، اشک می‌ریزند و این اشک‌ها به یاد شبیر (حضرت علی اکبر) ریزش می‌کند.

هوش مصنوعی: با گریه و زاری، او را از مسجد به خانه‌اش بردند، اینک شاه حکومت در بستر افتاده است.

هوش مصنوعی: از اهل حرم cries و ناله‌ای برخاست که این درد و غم، دل کهن و پیر را نیز به آتش کشید.

هوش مصنوعی: از ضجه و ناله اهل حرم، خداوند چشم گشود و به هر سو نگاه کرد.

هوش مصنوعی: در آن لحظه به حسینش نگاه کرد و دید که اشک از چشمانش مثل مروارید در حال ریزش است.

هوش مصنوعی: به گریه گفت: ای روشنایی هر دو چشمانم! تو مایه شادی دل فاطمه و فرزند پیامبر هستی.

هوش مصنوعی: حال که به خاطر من اشک‌های گرانبهایی از چشمانت می‌ریزی، ای عزیزتر از جانم، در کربلا چه می‌کنی؟

هوش مصنوعی: زمانی که دست علمدار سپاه، عباس، از بدنش جدا شود و از طرف راست و چپ جدا گردد.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای که تیر به گلوی اصغر می‌خورد و لحظه‌ای که چشمان تو به کشته اکبر می‌افتد، هر دو لحظاتی پر از اندوه و تأثیر عمیق هستند.

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای که قاسم، زیباترین صفات و جلوه‌های تو را به تصویر بکشد، چهره‌اش مانند گل سرخی خواهد بود که از خون سر و موهایش رنگین شده باشد.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای که کودک حسن، مانند شعله‌ای از عشق، از دامن تو جدا شد و دستش از جسمش قطع گردید.

هوش مصنوعی: وقتی شمر پایش را روی سینه‌ات بگذارد تا تو را بکشد، خنجر را از کمرش بیرون می‌آورد.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای که زینب غمگین در دنیای مصیبت و درد، مانند سرنوشت خود، روسری سیاه بر سر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: چه حسرتی دارد آن لحظه که دشمن سیری ناپذیر، به خاطر کینه‌اش، لب‌های تشنه‌ی تو را از زندگی گرفت.

هوش مصنوعی: ناله و گریه از زمانی است که یک بی‌رحم، جان تو را در دل خاک پنهان کند.

هوش مصنوعی: وقتی که داستان شهادت تو را «ترکی» رقم می‌زند، خون از قلم او بر صفحه دفتر می‌چکد.