هوش مصنوعی: اگر کسی بخواهد به طور جدی درباره حسرت و ناکامی صحبت کند، این موضوع به یک شوخی تبدیل می‌شود و در نهایت مانند یک خستگی و بی‌حوصلگی جلوه می‌کند.

هوش مصنوعی: هر لحظه عشق و شوق ما مانند زخمی، به شدت در وجودمان حس می‌شود و ما را به سمت آرامش و تپش قلبی می‌کشاند.

هوش مصنوعی: شهرت سنگ عقیق از وجود ما به وجود آمده است، با این حال از وجود ما هیچ نامی نمی‌شود شنید.

هوش مصنوعی: مطلبی که یافتن آن دشوار است، مانند خانه‌ای از جنس افسانه است. تا چند وقت می‌خواهی به خیال‌پردازی و تصوراتت ادامه دهی؟

هوش مصنوعی: در دل من، صدای ساز و دیوانگی به یک شکل بود و هیچ تفاوتی ندارد. در آینه، مانند در بام، همه چیز یکسان دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: هر زمان تصمیم می‌گیرم که به حرم و کوی او بروم، با دل شیدا به سفر می‌روم و خود را آماده می‌کنم برای این سفر مقدس.

هوش مصنوعی: در این دنیای پرهیاهو کسی را نمی‌شناسم که بتواند پیام من را به او برساند؛ در این میان، هر کس در تلاش است تا راز یا خبری را در این بازار مشغله‌ها پیدا کند.

هوش مصنوعی: امشب آیا آن ماه روشن از خانه خارج شده است؟! از ابتدای شب تا سحر می‌توانی ماه کامل را ببینی!

هوش مصنوعی: اگر از نگاه او غافل شوی، باعث می‌شود که به تو آسیب برسد و هر لحظه از روشنایی خود به ضرر می‌افتی.

هوش مصنوعی: کسانی که تجربه و پختگی دارند، از درخت آرزوها میوه می‌چینند، ولی هیچ لذتی از خوردن میوه‌های نارس و خام نمی‌برند.

هوش مصنوعی: ای گدا، حالا که از چین ابروهای بی‌ارزشان عبور کردی، تا کی می‌خواهی منت سختی‌ها و مصیبت‌ها را بر دوش تحمل کنی؟

هوش مصنوعی: در شب، دل‌های عاشقان به زلف او می‌رسد و کسی به فکر نگهبانان یا رقبای این شگفتی‌های عیش و حیات نیست.

هوش مصنوعی: از صدای پرنده‌ای که در قفس است، دل من همچنان نگران و مضطرب باقی ماند. در این قفس، شکار وحشت ناتوان و آرامی ندارد.