هوش مصنوعی: غم تو تا وقتی که زنده‌ام با من خواهد بود و هر نفسی که می‌کشم، به جز روی زیبایت، دیگر چیزی در چشم من ارزش ندارد و فقط مثل خار و علف بی‌ارزش است.

هوش مصنوعی: در دل شب، با تصور زلف‌های تو، ناگهان به سرزمین زیبایی سرمایه‌گذاری می‌کنم که آنجا چشمان مست تو چون نرگسی افسونگر است. بگذار که بادی باشد تا این زیبایی را در دل‌ها پراکنده کند!

هوش مصنوعی: اگر کسی در عشق تو نادرست عمل کند و به تو بی‌احترامی کند، باید بداند که حتی اگر در مقام و قدرت سرشناس باشد، در حقیقت تمام قدرت او همچون فیل‌هایی زیر پاهای یک اسب خواهد بود و در نهایت هیچ ارزشی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: ساربان شوق من، در مسیر عشق، محملي را با ناله‌های دل من به دوش می‌کشد و صدای ناقه‌اش را همچون جرس باد می‌کند!

هوش مصنوعی: ای کاش آسمان روزی مرا از غم آزاد نکند، چرا که در آن صورت، حلقه‌های زلف تو به‌گونه‌ای به من کمک می‌کنند که باد خواهد آمد!

هوش مصنوعی: اگر خورشید به تو بگوید که از زیبایی‌اش سخن بگوید، صدایش به اندازه آواز مگس نخواهد بود.

هوش مصنوعی: از باغ نظم طغرل، فقط گل مدح تو را می‌چینند و جز این، جزای او را به شدت و ذلت به مانند بلبل در قفس می‌آورند!