طغرل احراری » دیوان اشعار » دوبیتی‌ها » شمارهٔ ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای داده به باد عمر از نادانی</p></div>
<div class="m2"><p>تو قیمت عمر خویش کی می‌دانی؟!</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>فردا که به زیر خاک تنها مانی</p></div>
<div class="m2"><p>گویی که کنم توبه ولی نتوانی!</p></div></div>

ای داده به باد عمر از نادانی
تو قیمت عمر خویش کی می دانی
فردا که به زیر خاک تنها مانی
گویی که کنم توبه ولی نتوانی

هوش مصنوعی: غزل اشاره به نادانی انسان در استفاده از عمرش دارد. شاعر نگرانی خود را از این می‌نماید که افراد به ارزش واقعی عمر خود آگاه نیستند و زمانی که با حقیقت مرگ مواجه می‌شوند، می‌فهمند که نمی‌توانند از گذشته توبه کنند. در واقع، عمر به باد رفته و فرصتی برای جبران باقی نمی‌ماند.

شمارهٔ ۶

شمارهٔ ۷

هوش مصنوعی: ای کسی که عمرت را به خاطر نادانی به باد می‌دهی، تو چه زمانی ارزش عمر خود را خواهی فهمید؟

ای داده به باد عمر از نادانی

تو قیمت عمر خویش کی می‌دانی؟!

هوش مصنوعی: فردا که در زیر خاک قرار خواهی گرفت و تنها خواهی بود، می‌گویی که می‌خواهم توبه کنم، اما نمی‌توانی این کار را انجام دهی!

فردا که به زیر خاک تنها مانی

گویی که کنم توبه ولی نتوانی!

شمارهٔ ۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده