طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یارب به تنم شورش مستانه بده</p></div>
<div class="m2"><p>وجدی ز می عشق، چو پیمانه بده</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بستان ز من این عقل هوس مشغله را</p></div>
<div class="m2"><p>دیوانگی هزار دیوانه بده</p></div></div>

شمارهٔ ۲

یارب به تنم شورش مستانه بده
وجدی ز می عشق چو پیمانه بده
بستان ز من این عقل هوس مشغله را
دیوانگی هزار دیوانه بده

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از پروردگار خواستار شور و حال مستی است. او می‌خواهد که وجد و عشق را به او عطا کند و از او می‌خواهد که عقل و دغدغه‌های دنیوی را از او بگیرد و به جای آن دیوانگی و شوری بی‌پایان بدهد. این ابیات، عشق و حال مستی را به زیبایی توصیف می‌کند.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: خداوندا، به من حال و هوایی شاداب و سرخوشانه ببخش و همچون جامی پر از محبت و عشق، جرعه‌ای از شوری و وجد در وجودم بریز.

یارب به تنم شورش مستانه بده

وجدی ز می عشق، چو پیمانه بده

هوش مصنوعی: این شعر می‌گوید: مرا از این عقل و تفکر که مسبب مشغله و پیگیری هوس‌هاست، آزاد کن و به جای آن، دیوانگی و بی‌خیالی هزاران دیوانه را به من عطا کن.

بستان ز من این عقل هوس مشغله را

دیوانگی هزار دیوانه بده

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده