طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۸۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>همچون سبوی خالی، پر سازم از هوایش</p></div>
<div class="m2"><p>در بزم او چو از دل بیرون کنم هوس را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا کی نهان بماند سرمستی ام،کزین می</p></div>
<div class="m2"><p>نکهت کند خبردار، صدکوچه ره عسس را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>آن عندلیب مستم، کز سرزمین خواهش</p></div>
<div class="m2"><p>می آورم به دامت، بر دوش خود قفس را</p></div></div>

شمارهٔ  ۸۱

همچون سبوی خالی پر سازم از هوایش
در بزم او چو از دل بیرون کنم هوس را
تا کی نهان بماند سرمستی امکزین می
نکهت کند خبردار صدکوچه ره عسس را
آن عندلیب مستم کز سرزمین خواهش
می آورم به دامت بر دوش خود قفس را

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عشق و شیفتگی خود به محبوب سخن می‌گوید. او می‌خواهد دلش را از آرزوهای بی‌ثمر خالی کند و خود را در بزم محبوب غرق کند. شاعر بیان می‌کند که دیگر نمی‌تواند سرمستی و شوق خود را پنهان کند و احساساتش همچون عطر در فضا پخش می‌شود. او به عشق خود (عندلیب) اشاره می‌کند و می‌گوید که با عشق خود قفس را بر دوش می‌آورد، یعنی با وجود داشتن مشکلات و محدودیت‌ها، همچنان به محبت و عشق پایبند است.

شمارهٔ  ۷۹

شمارهٔ  ۸۰

هوش مصنوعی: به مانند یک کوزه خالی که آن را پر می‌کنم با هوای معشوق، در مهمانی او وقتی که آرزوها و خواسته‌هایم را از دل بیرون کنم.

همچون سبوی خالی، پر سازم از هوایش

در بزم او چو از دل بیرون کنم هوس را

هوش مصنوعی: تا کی باید در دل راز شادی‌ام پنهان بمانم، در حالی که این بوی خوش مرا بیدار می‌کند و هزاران کوچه را به سوی نگهبان می‌کشاند؟

تا کی نهان بماند سرمستی ام،کزین می

نکهت کند خبردار، صدکوچه ره عسس را

هوش مصنوعی: من آن بلبل شاداب هستم که از دیار آرزوها، قفس را بر دوش خود به سوی تو می‌آورم.

آن عندلیب مستم، کز سرزمین خواهش

می آورم به دامت، بر دوش خود قفس را

شمارهٔ ۸۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده