طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۱۹۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>لکه ابری که فیضی داشت، دود شمع بود</p></div>
<div class="m2"><p>کز شرر، باران رحمت بر تن پروانه ریخت</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۹۳

لکه ابری که فیضی داشت دود شمع بود
کز شرر باران رحمت بر تن پروانه ریخت

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به تصویرسازی زیبایی از تاثیر نور شمع و باران رحمت بر پروانه می‌پردازد. لکه ابری که به فیضی خاص اشاره دارد، نمادی از نور و محبت است که از شمع ناشی می‌شود و بر پروانه، که نماد زیبایی و لطافت است، باران رحمت می‌بارد. در واقع، این ابیات به ارتباط میان عشق، نور و رحمت اشاره دارد.

شمارهٔ  ۱۹۱

شمارهٔ  ۱۹۲

هوش مصنوعی: لکه ابری که خوشبختی خاصی داشت، در واقع دودی بود که از شمع بلند می‌شد و باران رحمت را بر روی پروانه می‌ریخت.

لکه ابری که فیضی داشت، دود شمع بود

کز شرر، باران رحمت بر تن پروانه ریخت

شمارهٔ ۱۹۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده