طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۱۸۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نیست از دست نکویانم زبان و دل یکی</p></div>
<div class="m2"><p>دل به فکر دیگری، لب در سراغ دیگری ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>همچو فانوسم، ز خود چیزی ندارم دربساط</p></div>
<div class="m2"><p>روشنی در کلبه من از چراغ دیگری ست</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۸۳

نیست از دست نکویانم زبان و دل یکی
دل به فکر دیگری لب در سراغ دیگری ست
همچو فانوسم ز خود چیزی ندارم دربساط
روشنی در کلبه من از چراغ دیگری ست

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر احساس کم‌تری نسبت به خود و وابستگی به دیگران را شرح می‌دهد. او می‌گوید که نه زبان و نه دلش برای خود اوست و همیشه فکرش به سمت دیگران معطوف است. همچنین، او خود را مانند فانوسی می‌بیند که نورش از دیگری تامین می‌شود و در واقع هیچ چیزی از خود ندارد. شاعر به نقص‌های خود و تکیه‌اش بر دیگران اشاره می‌کند.

شمارهٔ  ۱۸۱

شمارهٔ  ۱۸۲

هوش مصنوعی: من نه زبان دارم و نه دلی که از خوبی‌ها جدا باشد. دلم در فکر کسی دیگر است و لب‌هایم پی صحبت کسی دیگر می‌گردند.

نیست از دست نکویانم زبان و دل یکی

دل به فکر دیگری، لب در سراغ دیگری ست

هوش مصنوعی: مانند یک فانوس هستم که هیچ چیزی از خودم ندارم. نور روشنی که در کلبه‌ام است، از چراغ دیگری می‌آید.

همچو فانوسم، ز خود چیزی ندارم دربساط

روشنی در کلبه من از چراغ دیگری ست

شمارهٔ ۱۸۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده