طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۱۶۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>رنگم از چهره به ذوق لب بام تو پرید</p></div>
<div class="m2"><p>حیف و صد حیف که بالش تهی از مکتوب است</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۶۴

رنگم از چهره به ذوق لب بام تو پرید
حیف و صد حیف که بالش تهی از مکتوب است

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از تأثیر زیبایی و جذابیت چهره معشوق خود بر احساساتش صحبت می‌کند. او بیان می‌کند که رنگ چهره‌اش از شوق و لذت به خاطر لب‌های معشوقش تغییر کرده و در عین حال، از این که نامه‌ای از او دریافت نکرده، حسرت می‌خورد.

شمارهٔ  ۱۶۲

شمارهٔ  ۱۶۳

هوش مصنوعی: رنگ من از زیبایی لبت در بالای بام تو پریده است. افسوس و صد افسوس که نامه‌ام بی‌محتوا و خالی است.

رنگم از چهره به ذوق لب بام تو پرید

حیف و صد حیف که بالش تهی از مکتوب است

شمارهٔ ۱۶۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده