طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۱۴۰

شمارهٔ  ۱۴۱

چو طفل غنچه اگر می خورد سبوی شراب
نمی توان ز لب او شنید بوی شراب
دل و دماغ من از کشور عدم به وجود
یکی به بوی گل آمد یکی به بوی شراب

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به زیبایی و لطافت کودکانه‌ای اشاره دارد که اگر حتی از شراب بنوشد، نمی‌توان بوی آن را از لبش شنید. این به نوعی به پاکی و معصومیت اشاره دارد. همچنین، شاعر از دل و ذهن خود می‌گوید که از نبود به وجود آمده و به دو چیز شگفت‌انگیز یعنی بوی گل و بوی شراب جذب شده است. این ابیات به تضاد میان معصومیت و لذت‌های دنیا اشاره دارد.

شمارهٔ  ۱۳۹

شمارهٔ  ۱۴۰

هوش مصنوعی: اگر کودک غنچه‌سا شرابی بنوشد، از لب او بویی از شراب به مشام نمی‌رسد.

چو طفل غنچه اگر می خورد سبوی شراب

نمی توان ز لب او شنید بوی شراب

هوش مصنوعی: دل و فکر من از دنیای عدم به وجود یک چیز، به بوی گل و عطر شراب زنده شد.

دل و دماغ من از کشور عدم به وجود

یکی به بوی گل آمد، یکی به بوی شراب

شمارهٔ ۱۴۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده