هوش مصنوعی: ای کاش آن اشکی که می‌ریزم، شبی را که در آن بی‌خوابی می‌کشم، پاک کند. چون شمعی که در نور اشک خود ذوب می‌شود، خواب را از من می‌رباید و فرصتی برای خوابیدن نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر عادت خواب مرا نمی‌بود، من نیز از دل خود می‌توانستم صفای وجودم را مشاهده کنم، همانند آیینه.

هوش مصنوعی: چون من مانند حباب هستم، چشم بیدارم تمایلی به دیدن ندارد؛ چون که اشک‌های رمیده‌ام خواب را به آغوش خود می‌کشد.

هوش مصنوعی: شوق در آغوش کشیدنت، مانع خواب من شده است. سرم را بر بالین تو می‌گذارم و خواب خوشی را تجربه می‌کنم.