طبیب اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>رفت آن که به صبر خود گمان داشتمی</p></div>
<div class="m2"><p>اندوه تو را میان جان داشتمی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دردا که کنون ز پرده بیرون افتاد</p></div>
<div class="m2"><p>آن راز که سالها نهان داشتمی</p></div></div>

رفت آن که به صبر خود گمان داشتمی
اندوه تو را میان جان داشتمی
دردا که کنون ز پرده بیرون افتاد
آن راز که سالها نهان داشتمی

هوش مصنوعی: این بیت شعر بیانگر اندوه و غم شاعر است. او از کسی سخن می‌گوید که بر صبرش اعتماد داشت و گمان می‌کرد می‌تواند درد و رنج معشوق را تحمل کند. اما اکنون آن رازهایی که سال‌ها در دل نگه داشته بود، بیرون آمده و او را به شدت ناراحت کرده است.

شمارهٔ ۲۸

شمارهٔ ۲۹

هوش مصنوعی: آن کسی که همیشه امیدوار بودم با صبرش در کنارم باشد و به من آرامش بدهد، رفت و حالا من تنها در غم تو هستم.

رفت آن که به صبر خود گمان داشتمی

اندوه تو را میان جان داشتمی

هوش مصنوعی: افسوس که اکنون راز و رازی که سال‌ها آن را پنهان کرده بودم، آشکار شده است.

دردا که کنون ز پرده بیرون افتاد

آن راز که سالها نهان داشتمی

شمارهٔ ۲۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده