طبیب اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>این دیده به راه انتظاریست مرا</p></div>
<div class="m2"><p>وین گوش به گفتگوی یاریست مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دیگر سوی که بینم و از که شنوم</p></div>
<div class="m2"><p>این هر دو چو از برای کاریست مرا</p></div></div>

دیوان طبیب اصفهانی (به انضمام رساله ای در شرح حال و زمان شاعر) به تصحیح مجتبی برزآبادی فراهانی - طبیب اصفهانی - تصویر ۱۵۶

شمارهٔ ۲

این دیده به راه انتظاریست مرا
وین گوش به گفتگوی یاریست مرا
دیگر سوی که بینم و از که شنوم
این هر دو چو از برای کاریست مرا

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس انتظار و longing شاعر است. او در حال انتظار کسی است و گوش به گفتگوهای یاری می‌سپارد. او همچنین می‌پرسد که به چه کسی نگاه کند و از چه کسی بشنود، زیرا همه این‌ها برای او معنایی خاص دارد و به نوعی به کاری پیوند می‌خورد.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: این چشم همیشه در انتظار است و این گوش به شنیدن صحبت‌های دوستی مشغول است.

این دیده به راه انتظاریست مرا

وین گوش به گفتگوی یاریست مرا

هوش مصنوعی: من دیگر به کسی نگاه نمی‌کنم و از کسی نمی‌شنوم؛ چرا که این دو فقط برای انجام یک کار خاص برای من اهمیت دارند.

دیگر سوی که بینم و از که شنوم

این هر دو چو از برای کاریست مرا

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده