هوش مصنوعی: ای ساقی، بیا که دل من در هم ریخته و آشفته است، در این میخانه، پیوسته از تو سخن می‌گویم.

هوش مصنوعی: به من یک جام بنوشان که حال و روزم بسیار بد است و دل پر از اندوه و غم من در رنج و عذاب به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: ای پزشک، زمانی که جوانی تو به پایان رسید، دوران لذت و شادی هم تمام شد.

هوش مصنوعی: اکنون زمان تفکر و تأمل است، وقت آن رسیده که سکوت اختیار کنی.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ی تنهایی‌ات با دل شاد زندگی کن، زیرا آنجا مکانی زیبا و دل‌انگیز است.

هوش مصنوعی: بسیار مراسم و جمع‌هایی را دیده‌ای که در آن‌ها از شراب شادی نوشیده می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر از تیر کمانت به هدف خود نرسیدی و هدف فراری شد، ناراحت نباش و خجالت نکش.

هوش مصنوعی: از جهل و نادانی فاصله بگیر و در عوض به تلاش و کوشش بپرداز. دست به دست هم بدهید و بی‌تفاوتی را کنار بگذارید.

هوش مصنوعی: شاید در پایان، آرزوی تو برآورده شود و در میان افراد کامل، نام تو نیز برده شود.

هوش مصنوعی: از دل تنهاییت تا کی باید ناراحت باشی؟ دوستان رفته‌اند و تو هنوز در خواب هستی، تا کی؟

هوش مصنوعی: در این سرزمین خواب نبیند و از این چشمه آب بردارد و بر خیزد.

هوش مصنوعی: اگر همانند یک ستاره در آسمان‌ها بگردی و در همه جا سیر کنی، برای اینکه بر روی این طاق نیلوفر بنشینی.

هوش مصنوعی: در جستجوی حقیقت، نباید به ظواهر اکتفا کرد؛ زیرا بسیاری از رازها در بیرون از ظواهر نهفته‌اند و فقط با گفتگو و ارتباط عمیق‌تر می‌توان به آن‌ها دست یافت.

هوش مصنوعی: وقتی که رازهای پنهانت فاش شود، مانند آتش بر خاکستر می‌سوزد و آشکار می‌شود.

هوش مصنوعی: خداوندا، پرستار و درمانگر ناتوانی را که در چنگال خاک و گل گرفتار شده است، آزاد کن.

هوش مصنوعی: از این زندان غم، آزادی او را بده و در این ویرانه، راهی برای آباد کردنش فراهم کن.

هوش مصنوعی: من مثل لاله‌ای هستم که در بیابان نشسته، به خاک افتاده و در خون غوطه‌ور شده‌ام.

هوش مصنوعی: به حال خود مانند مجنون افتاده‌ام و در میانه‌ی مشکلات، همچنان استوار و مقاوم مانده‌ام، مانند کوه که در دل سنگ‌ها قرار دارد.

هوش مصنوعی: در این بیابان پر از غم هیچ همسویی با ما نیست جز کوه.

هوش مصنوعی: اما او که از جنس بی جان است، چگونه می‌تواند بفهمد که چه طور باید با دیگری هم‌نوازی کند یا با احساسات همراه شود؟