هوش مصنوعی: آیا من به کسی نگاه کنم؟ چون اجازه نمی‌دهند تو را ببینم و آیا چیزی بشنوم؟ چون نمی‌گذارند از تو بشنوم.

هوش مصنوعی: مرغی که در دام افتاده و نمی‌تواند پرواز کند، در حالی که اگر پایش را آزاد کنند، نمی‌تواند پرواز کند و خلاص شود؛ این وضعیت نشان‌دهنده سختی و محدودیت‌هایی است که شخصی در آن گرفتار است.

هوش مصنوعی: متأسفانه رقیبان از شیرینی وصال تو بهره‌مند می‌شوند، در حالی که به من اجازه نمی‌دهند حتی طعم آن را بچشم.

هوش مصنوعی: آن لاله‌ای که بوی جگر سوخته‌اش احساس نمی‌شود، ای کاش اجازه ندهند از خاک ما ببالد و رشد کند.

هوش مصنوعی: هر چه تلاش کنم برای رسیدن به تو، فایده‌ای ندارد؛ چرا که نمی‌گذارند به این هدف برسم.

هوش مصنوعی: کسی را نمی‌توان یافت که از دل غمگین ما باخبر باشد، چرا که اشک‌های ما مرتب جاری می‌شوند و نمی‌گذارند که حالتمان را به کسی بگوییم.

هوش مصنوعی: وقتی که به خاک تبدیل شوم، از این می‌ترسم که ستم دوری تو مانع شود که پای تو به این خاک برسد.

هوش مصنوعی: کسانی که مرا عاشق تو نمی‌دانند، بهتر است اجازه ندهند که من حتی تو را ببینم.

هوش مصنوعی: این یکی از سنت‌های دیرینه است که در دنیای عشق، صید باید بر زمین بیفتد و دیگر اجازه تپیدن و جان‌کندن به او داده نشود.

هوش مصنوعی: اگر تنها رایحه‌ای از آن گل خوشبو را استشمام کنم، از این باغ تو نمی‌گذارند که گلی بچینم.

هوش مصنوعی: بسا افرادی که در زندگی خود به دنبال رهایی از مشکلات و دردها هستند، اما گاهی اوقات حتی درمانگران نیز نمی‌توانند آن‌ها را از مشکلاتی که خودشان به آن‌ها دچار شده‌اند، نجات دهند. بهتر است که در چنگال این مشکلات، خوش باشیم و به زندگی ادامه دهیم، زیرا احتمالاً راهی برای رهایی یافتن فراهم نخواهد شد.