هوش مصنوعی: زمانی که تو رفتی، من مانند تیر کمانی شدم که برای زیبایی‌ام نشانه‌گذاری کرده‌ام، و همچون حلقه‌ای که بر زانوی غم نشسته، آرام گرفتم.

هوش مصنوعی: من در شب‌های دوری و جدایی، همچون شمعی که در حال سوختن است، خاکستر خودم را به پاشنه در می‌فشانم تا صبح بیاید.

هوش مصنوعی: دل پر از درد و افسوس من، دیگر توانایی ندارد و نتوانسته است در طبیعت شاداب و زیبا جایی برای خود پیدا کند. من به شدت ناله می‌زنم و احساس می‌کنم که در جنگل غم، دلی به وسعت شهبازها، به دام افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: من در حالی آشفته‌ام و تو بی‌توجه به وضعیت من هستی؛ هرگز نمی‌پرسی چرا از دل من آهی پر از درد بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی این سخنان را شنید، به آرامی لبخند زد و گفت: «از عشق و محبت، به ما بی‌احترامی می‌کنی.»

هوش مصنوعی: دامن من بی‌گناه است و این حرف‌های بی‌محابا و بی‌پروایی تو باعث می‌شود که در نهایت مانند مریم، متهم به تیرگی شوم.

هوش مصنوعی: بلبل باید با گل عشق ورزد و از محبتش بگوید، مانند کسی که می‌تواند با وجود سردی عشق، به آن ادامه دهد.

هوش مصنوعی: عشقم جایی نشانه‌ها دارد، اما تو که ساده‌ای، نمی‌توانی آنها را در من ببینی، نه بیشتر و نه کمتر.

هوش مصنوعی: کجا هستی ای کسی که جیب‌ات پاره شده و سینه‌ات لب‌ریز از درد است؟ کجا هستی ای کسی که رنگت پریده و بر پشتت خمیده‌ای؟

هوش مصنوعی: کجا آن نگاه پر از حسرت توست و کجا آن اشک‌های شاد و سرمستی‌ات؟ کجا شور و هیجان تو رفته و کجا زخم‌های دردناکی که در راه زندگی بر پاهایت نشسته‌اند؟

هوش مصنوعی: نه تو دلخوشی داری و نه چشم‌هایت اشک می‌بارد، نه اشک‌هایت گرمند و نه نفس‌هایت سرد.

هوش مصنوعی: گریه‌های عاشق باید مانند شمعی در جمع گرم و پرحرارت باشد، در حالی که آه و غم عاشق باید نرم و آرام مانند نسیمی در صبحگاه باشد.

هوش مصنوعی: به او گفتم، ای کسی که به خاطر راه رفتنت مثل کبک دری تحت تأثیر قرار گرفته‌ام، من جانم را فدای چشمان مست تو می‌کنم، همچون آهوی حرم.

هوش مصنوعی: ای شخصی که تحت تاثیر نرگس زیبا قرار گرفته‌ای، تو مانند لیلی (معشوقه) عربی و هلال لبان شیرین تو، درست مانند شیرینی ایرانی است.

هوش مصنوعی: چشمم مانند سیلابی پر از اشک، به خاطر عشق تو گریسته است. حالا دیگر در دلش چیزی نمی‌بیند، مثل ابر خشکی که بی‌آب مانده است.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر احساس عمیق نویسنده است که به دنبال آشکار کردن زیبایی‌ها و ارزش‌های درون خود است، اما می‌داند که این جواهر درخشان به آسانی نمایان نمی‌شود. او به طور مداوم تلاش می‌کند و بر چشمانش فشار می‌آورد، اما می‌فهمد که این کار بیهوده است. این احساس ناامیدی و تلاش برای نشان دادن آنچه در دل دارد، نمایانگر مبارزه‌ای درونی است.

هوش مصنوعی: ناله و فریاد من از غم تو قبل از این خیلی سوزان و جانسوز بود. مانند اینکه اشک‌هایم به خاطر غم تو همچون باران می‌بارید.

هوش مصنوعی: غم و اندوهی که در درون من است، به شکل سوز و حرارتی حس می‌شود، اما در عین حال، اشک و بارانی برای رهایی از این حس وجود ندارد.

هوش مصنوعی: خودت بگو من با کدام یک از دستانم، ای آشنای دیرین، سینه‌ام را پاره کنم یا گریبان برادر را بزنم.

هوش مصنوعی: هر وقت که دستم از دامن تو جدا می‌شود، تیرهای ظلم از دل مجروحم بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: آنچه بر چهره من هویداست، فقط رنگ نیست، بلکه گل رنگی اشک من همواره در نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر حال من آشفته است، به چه علت است ای محبوب؟ اگر روح من آزرده شده، دلیلش چیست ای زیبای من؟

هوش مصنوعی: موجی از اشک‌هایم همچون دسته‌های انبوه موج می‌زند و دردهایم به شکل گروه‌های منظم در کنار هم قرار دارند. جانم پر شده از زخم‌هایی که در دل دارم و زلف‌های آهم به طرز زیبایی به هم پیچیده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر محبت تو یا جادوگری عشق وجود ندارد، با من که دل‌افتاده‌ام، یک بار تنها راه خدا را بگو، ای معشوق!

هوش مصنوعی: چرا در جویبار چشمم دری از اشک می‌بینم؟ و چرا در دل تنگم کوهی از غم احساس می‌کنم؟

هوش مصنوعی: ای کسی که به ظلم عادت داری و با وفا بیگانه‌ای، از تو بسیار می‌ترسم چون ممکن است که ظلم و ستم از حد معقول فراتر برود.

هوش مصنوعی: لشکری از پرندگان با رنگ گل به صف می‌ایستند و من از درد درونم گریه می‌کنم. آهی از سینه‌ام بلند می‌شود که باعث می‌شود ننگ و شرمساری‌ام نمایان گردد.

هوش مصنوعی: عاشق پرشور برای انتقام از دل شکسته‌اش، با هر ناله‌ای مانند تیغی دو لبه به سراغ درد خود می‌رود.

هوش مصنوعی: من دوباره دربارهٔ تندی‌های عقل صحبت می‌کنم، هنگامی که به هوش می‌آیم. به خدا پناه می‌برم از این ظلم و ستم که بر من روا داشته شده است.

هوش مصنوعی: در سرزمین عاشق‌ها، فقط شکایت معمول است، به ویژه بر خاک مکان میر عرب، پادشاه عجم.

هوش مصنوعی: خورشید آسمان دین، امیرالمؤمنین است، کسی که وجودش از هر گوهری باارزش‌تر است و مانند قدمش هیچ چیزی نمی‌تواند ارزش او را نشان دهد.

هوش مصنوعی: جوهر اصلی و ارزشمند در عبودیت و خدمت به او، مانند آسمان، هرگز نمی‌خواهد که قامت خمیده را به راستایی وادار کند تا همیشه علم و دانش را در خود نگه دارد.

هوش مصنوعی: هر کسی زمانی که اولین بار به سجده می‌رود، به طور خاصی نصیب و بهره‌ای از این عمل می‌برد. این نشان‌دهنده‌ی ارزش و زیبایی آن لحظه است که به نوعی از خوشحالی و شادی آسمان نیز حکایت دارد.

هوش مصنوعی: چهار پیامبر بزرگ، یعنی خلیل (ابراهیم)، نوح، خضر و مسیح، نشانه‌های شگفت‌انگیزی از معجزات تو را دیده‌اند، ای بزرگوار و شرف‌مند امت‌ها.

هوش مصنوعی: این یک شخص از آتش سوزان احساس می‌کند، و آن یکی از آب جوشان. یکی از آن‌ها زندگی پایدار دارد و آن دیگری از نفس و حیاتش بهره می‌برد.

هوش مصنوعی: خشم تو دشمن را می‌سوزاند و لطف تو دوست را شاد می‌کند؛ دشمن مانند کافری است که در عذاب جهنم است و دوست مثل زاهدی است که از بهشت لذت می‌برد.

هوش مصنوعی: در زمان تو، عدالت موجب خوشحالی و شادمانی مردم است، مانند شادمانی یعقوب از وصال محبوبش. اما در عین حال، برخی از افراد به دلیل ترس از تو، مانند زلیخا، در حال ناله و شکایت هستند.

هوش مصنوعی: زمانی که به اوج عزت و بزرگ‌منشی رسیدی، مانند مسیحی که بر آسمان‌هاست، و وقتی که در دریای تفکر غرق می‌شوی، مانند یونس که در عمق دریا قرار دارد.

هوش مصنوعی: بخشش و generosity تو باعث شده که جهان وجود در حیرت و شگفتی بماند، و ظلم و ستم از دستورات تو باعث می‌شود که سرزمین عدم در پریشانی و آوارگی باشد.

هوش مصنوعی: وقتی که شمشیر تو به میدان می‌آید، شاخ و برگش مانند ذوالفقار جلوه می‌کند و در زمان بخشندگی و generosity تو، مانند بهار زندگی و شکوفایی رخ می‌نماید.

هوش مصنوعی: از آسمان به جای باران آتش می‌بارد و به جای سبزه و گیاهان خوشبو، از زمین خاکستری و سوزان به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: در روز جنگ و نبرد با دشمن کینه‌توز، هنگامی که سپاه خود را آماده می‌کنی و پرچم را به اهتزاز در می‌آوری، باید با اراده‌ای قوی و مصمم به میدان حاضر شوی.

هوش مصنوعی: پیروزی با شادی و خوشحالی همراه است، خوشی و سرور انسان را به اوج می‌برد، اما ترس موجب لرزیدن می‌شود و ستم انسان را به ناله وا می‌دارد.

هوش مصنوعی: چقدر خوب است که وجود تو رازهای پنهان را درک می‌کند و چقدر خوش آمدی ای روح که گوهری از دریاهای قدمت هستی.

هوش مصنوعی: شبیه موجودات مقدس نیستی، نه از نظر شکل و ظاهر و نه از لحاظ کیفیت و کمی، همان‌طور که ارواح مجرد نیز نمی‌توانند به وضوح تعریف شوند.

هوش مصنوعی: ظاهر شما گاهی ویژگی‌ها و صفات متعالی شما را نشان می‌دهد و گاهی هم نشانه‌های وجود شما را نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: من نمی‌گویم تو خدا هستی یا امیر مؤمنان، اما ویژگی‌ها و صفات تو به هیچ وجه از صفات خداوند کم نیست.

هوش مصنوعی: با تابش نور تو، باغ زندگی‌ام آرامش و امنیت یافته است و بدون محبت تو، دل من همچون کعبه‌ای خالی از حقایق و معانی است.

هوش مصنوعی: اگر از دوستانت یک انسان زاهد و پارسا باشد، خوشا به حال تو؛ و اگر از دشمنانت کسی باشد که در کنار شیخی در حرم می‌نشیند، باز هم خوشا به حال تو.

هوش مصنوعی: می‌تواند در مقام رهبری قرار گیرد و بر منبر بنشیند، در جایی که شخصی که بر دوش پیامبر قدم گذاشت، حضور دارد.

هوش مصنوعی: این بیت می‌گوید که دادن دست در بیعت با کسی غیر از معبود واقعی، ظلم بزرگی است. این ظلم به اندازه‌ای است که خود را در برابر حق قرار می‌دهد و عرش خدا را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به عبارت دیگر، بی‌وفایی به حق و پیمان در برابر خداوند، از بزرگ‌ترین گناهان و ظلم‌ها محسوب می‌شود.

هوش مصنوعی: کینه‌ورزان و انسان‌های دنیا به دنبال انتقام هستند و مانند چرخشی که در داستان برادران یوسف وجود دارد، آن‌ها به یکدیگر اتهام می‌زنند و به شکلی نادرست یکدیگر را متهم می‌کنند.

هوش مصنوعی: نگران نباش که دوستانت به خاطر گناهان و نافرمانی‌ها زیاد شده‌اند، زیرا مانند کشتی نوح که در برابر طوفان ایستادگی کرد، می‌توانی بر مشکلات غلبه کنی.

هوش مصنوعی: ای خدا! چه کسی مانع من است که زائر کوی نجف شوم؟ چه کسی مانع من است که در باغ ارم مانند پرنده‌ای آزاد پرواز کنم؟

هوش مصنوعی: بسیاری از شب‌ها به یاد گردش در کوی تو، خواب از چشمانم می‌رباید و مرا از آشیان خود دور می‌کند.

هوش مصنوعی: مانند پرنده‌ای که لانه‌اش را گم کرده، در آرامش نیستم و در حالت بلاتکلیفی مانده‌ام تا از حرمت تو دور نشوم و فخر تو را حفظ کنم.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان ناپایداری و بی‌ارزشی چیزهای مادی و ظاهری می‌پردازد. به این معنا که نباید به خاک و چیزهای زودگذر اهمیت داد، زیرا ارزش واقعی در مقام و جایگاه بالاتر است که نمی‌توان به سادگی به آن رسید. شاعر به پیشرفت و دستیابی به هدف‌های بزرگ‌تر اشاره می‌کند و از سرنوشت و توفیق‌های واقعی سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: من احساس شرمساری و کمبود اراده‌ام را می‌شمارم، اگر بخواهم دست نیاز به سوی کسانی که مقام و قدرت دارند دراز کنم.

هوش مصنوعی: هر کسی که عزم و اراده قوی داشته باشد، مانند صدفی است که می‌تواند گوهر و ارزشمندترین چیزها را به وجود آورد، حتی اگر فقط یک قطره از دریا را به دست آورد.

هوش مصنوعی: هرچند که برای سفرم تهیه‌ کرده‌ام، اما اگر به قناعت و بسنده کردن متکی نباشم، این توشه مانند سنگی خواهد بود که بر شکم من فشار می‌آورد.

هوش مصنوعی: در صبحگاه، زمانی که نسیم بهاری به آرامی در باغ می‌وزد، زیبایی چشم‌های نرگس و زلف‌های معطر سنبل به وجد می‌آید و دل را مجذوب می‌کند.

هوش مصنوعی: دشمن تو باید در نظرها بی‌ارزش و کوچک باشد، مانند خار. اما دوست تو باید در چشم همه به عنوان یک گل محترم و ارزشمند دیده شود.