هوش مصنوعی: آمد به گونه‌ای که ستاره‌شمار، شمار شاه ستارگان را کرده است، مانند شهریار در حرکت و ظهور.

هوش مصنوعی: به باغی که نورِ درخشان ستارگان بر شاخه‌های آسمان می‌تابد، می‌رسد که ستاره‌ها را همچون باران بر می‌پراکند.

هوش مصنوعی: باغ به قدری زیبا و دلربا می‌شود که شما نمی‌توانید از آسمان بگویید، انگار که ستاره‌ها به خاطر ابرها بر روی چهره باغ باریده‌اند.

هوش مصنوعی: در باغ، بلبلان به زیبایی و شادی آواز می‌خوانند و نغمه‌ی تازه‌ای از بلبلان به گوش می‌رسد که از درختان می‌آید.

هوش مصنوعی: در جویبار، سرو برای آن بال می‌زند که فاخته بر سرو جویبار ناله کند.

هوش مصنوعی: بدون آب، بغضی به دور از کنار جویبار، گل قمری صدایی بلند دارد و در جستجوی محبوبش است.

هوش مصنوعی: در آن زمان، فرصتی برای ترس و بیم وجود نداشت، مانند زمانی که ضربه‌ای می‌زنند و پس از آن، آن ضربه به مایه‌ای برای آرامش عاشقان تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که گل‌ها شکفته‌اند، زیبایی از گلبرگ‌ها نمایان می‌شود. به یاد داشته باش که ناز و طنازی این زیبایی را نباید نادیده بگیری و از آن دور نشوی.

هوش مصنوعی: کنار تو بودن را خوش بگذار و نشانی از خود در کنار کسی نگذار، زیرا هر لحظه ممکن است کسی از کنار تو جدا شود.

هوش مصنوعی: در بهار، از خاک و خاروخس و گیاهان، گل‌های زیبا مانند بنفشه، سمن و لاله می‌رویند و سرسبزی و زیبایی را به طبیعت می‌بخشند.

هوش مصنوعی: در ماه اردیبهشت، ساقی صدایی می‌زند و می‌گوید: ای معشوقه بهشتی، بلند شو و این جام شراب را بیاور.

هوش مصنوعی: شخصیتی چون شهریار با خرد و خردمندی، از تو می‌خواهد که در مورد نوشیدن جام می تصمیم بگیری و دستور بدهی.

هوش مصنوعی: در جهان بزرگ، عالم عادل با نام بهاء الدین وجود دارد که هر سخنش از ارزش و اهمیت برخوردار است.

هوش مصنوعی: فرمانروای عادل و دادگر، مسعود سعد، پادشاهی و حکومت را به دست گرفته و در مسیر عدالت و انصاف حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: فرزند سعد، هم در زمینهٔ حکومت و هم در زمینهٔ پادشاهی، همچون جد و پدرش، به نیکی و افتخار از نسلش یاد شده است.

هوش مصنوعی: از نسل و خاندانی که او دارد، دوری جسته است، چون این دودمان به بداندیشی گرفتارند.

هوش مصنوعی: ای بزرگوار زمانه که در دوران خود، روشنی دل‌های عزیز و مایه‌ی افتخار خانواده‌ها هستی.

هوش مصنوعی: آسمان همچون نگینی زیر سلطنت توست و از برکت فرمانروایی شهنشه، روزگار به خوبی و خوشی می‌گذرد.

هوش مصنوعی: تو دو کف داری که مانند دو کفه ترازو به توازن میان خوبی‌ها و نعمت‌ها کمک می‌کنند، و به خاطر بزرگواری و ارادت، شما به دیگران مهربانی و نعمت‌های پاک و با ارزشی می‌بخشید.

هوش مصنوعی: در دستان راست تو بخشش و مهربانی وجود دارد و در دستان چپ تو، مردم به شمارش و اندازه‌گیری مشغولند.

هوش مصنوعی: در نگاه تو، گفت‌وگو از دور بسیار باارزش و گرانبهاست، درست مانند طلای عزیز که در عین ارزشش، ممکن است به راحتی کم‌ارزش شود.

هوش مصنوعی: مدح و ستایش تو به کسانی می‌رسد که در شعر و ادب مهارت دارند و برای آنان این کار نه تنها فن بلکه راه و نشانه‌ای است.

هوش مصنوعی: نامی که پشتوانه‌ای از شخصیت و ارزش نداشته باشد، ننگ و عیبی است. همچنین، افتخاری که واقعی و معتبر نباشد، بی‌معنا و شرم‌آور است.

هوش مصنوعی: در زندگی همچون سوزنی در باغ، ای سرتاسر روز، به هفتاد سالگی رسیدی، و فصل‌های مختلفی چون تابستان، پاییز، زمستان و بهار را تجربه کردی.

هوش مصنوعی: افراد جوانی که به سن هفده سالگی رسیده‌اند، نمی‌توانند زیبایی و شگفتی‌های زندگی خود را در کارنامه‌اشان به‌خوبی بیان کنند.

هوش مصنوعی: بسیاری از لطف‌هایی که به من کرده‌ای، مدیون تو هستم، چرا که نمی‌توانم به هیچ چیزی دیگر در زندگی‌ام آن‌چنان ارزش و حقی بدهم.

هوش مصنوعی: من از نعمت‌های تو سپاسگزارم، اما به خاطر پیری به اشتباه‌ام اعتراف می‌کنم. در نتیجه، دوباره برای تو شکرگذاری می‌کنم که این احساس را به من القا کرده‌ای.

هوش مصنوعی: در جایی که عاشقان مشغول تماشای زیبایی‌های معشوقان هستند، شکر (نماد لذت) در حال رصد و تجربه شدن است، چه به صورت پنهان و چه به صورت آشکار.

هوش مصنوعی: از محل بوسیدن زیبایان، شهد شیرین عشق را جمع کن تا در حضور بزرگان و فراوانی خوشبختی و برکت باشی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که بهشت در زبان عربی نامیده می‌شود، در باغی هزار دستان وجود دارد.

هوش مصنوعی: شاعر بارها و بارها درباره تو خواهد نوشت و وصف تو را خواهد کرد، همانطور که هزار دستان با مهارت و ظرافت خود هزار کار انجام می‌دهند.

هوش مصنوعی: سال‌های عمر تو قبل از رویش ستاره به تعداد صد بار عمر ستاره‌هاست، چرا که ستاره‌ها شمارش می‌شوند.