شاطر عباس صبوحی » دوبیتی‌ها » ستمگر

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر قدر زلف تو ای سلسله مو سلسله دارد</p></div>
<div class="m2"><p>به همان قدر دلم از تو ستمگر گله دارد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتی‌ام صبر نما تا ز لبم کام بگیری</p></div>
<div class="m2"><p>آخر ای سنگدل این دل چقدر حوصله دارد</p></div></div>

خون سیاوش

هر قدر زلف تو ای سلسله مو سلسله دارد
به همان قدر دلم از تو ستمگر گله دارد
گفتی ام صبر نما تا ز لبم کام بگیری
آخر ای سنگدل این دل چقدر حوصله دارد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عشق و درد دل خود سخن می‌گوید. او به زلف معشوقش اشاره می‌کند و می‌گوید که هر چه زلف‌های او بیش‌تر است، دل او نیز به همان اندازه از معشوق گله دارد. معشوق به او وعده صبر می‌دهد تا از لبانش کام بگیرد، اما شاعر از سنگدلی او گلایه می‌کند و می‌پرسد که دلش چقدر می‌تواند صبر کند و تحمل این ستم را داشته باشد.

ناله

ستمگر

هوش مصنوعی: هر چه زیبایی و جذابیت موهایت بیشتر است، به همان اندازه دلم از تو که ستمگر هستی نگران و دل‌زده است.

هر قدر زلف تو ای سلسله مو سلسله دارد

به همان قدر دلم از تو ستمگر گله دارد

هوش مصنوعی: به من گفتی صبر کن تا از لبم شیرینی بگیری، اما ای بی‌رحم، این دل چقدر می‌تواند انتظار بکشد؟

گفتی‌ام صبر نما تا ز لبم کام بگیری

آخر ای سنگدل این دل چقدر حوصله دارد

ستمگر

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها