شاطر عباس صبوحی » غزلیات ناتمام و اشعار پراکنده » مبتلا

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را</p></div>
<div class="m2"><p>به یک رو از پی هنگام کردم مبتلا خود را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نه دستی داشتم در سر، نه پایی داشتم در گل</p></div>
<div class="m2"><p>به دست خویش کردم اینچنین بی‌دست و پا خود را</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 9220 - شاطر عباس صبوحی » غزلیات ناتمام و اشعار پراکنده » مبتلا

زلف تو

من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را
به یک رو از پی هنگام کردم مبتلا خود را
نه دستی داشتم در سر نه پایی داشتم در گل
به دست خویش کردم اینچنین بی دست و پا خود را

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بیان حالتی از سرنوشت ناگوار خود می‌پردازد. او خود را به مثابه پرنده‌ای توصیف می‌کند که در دام مشکلات گرفتار شده است. با اشاره به اینکه نه کمکی دارد و نه قدرتی برای نجات خود، نشان می‌دهد که این وضعیت به دست خود او ایجاد شده و به نوعی از مسئولیت‌پذیری در قبال مشکلاتش سخن می‌گوید.

مبتلا

هوش مصنوعی: من مانند آن پرنده‌ای هستم که به دام بلاها افتاده‌ام و به خاطر یک بار بی‌احتیاطی، خودم را در مشکلات و دردسرها گرفتار کرده‌ام.

من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را

به یک رو از پی هنگام کردم مبتلا خود را

هوش مصنوعی: من نه قدرتی در فکر و اندیشه داشتم و نه حرکتی در عمل، اما با تکیه بر خود و تلاش شخصی‌ام، توانستم اینگونه در زندگی پیش بروم و وجودم را شکل دهم.

نه دستی داشتم در سر، نه پایی داشتم در گل

به دست خویش کردم اینچنین بی‌دست و پا خود را

مبتلا

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها