اسیر شهرستانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بسکه بر هم زد ز ترکش خانه زنبور را</p></div>
<div class="m2"><p>کرد چون مژگان به چشمم ظلمتستان نور را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کشتزار بی نیازی را غباری حاصل است</p></div>
<div class="m2"><p>خرمن آید در نظر نقش پی ما مور را</p></div></div>

شمارهٔ ۱۴

بسکه بر هم زد ز ترکش خانه زنبور را
کرد چون مژگان به چشمم ظلمتستان نور را
کشتزار بی نیازی را غباری حاصل است
خرمن آید در نظر نقش پی ما مور را

هوش مصنوعی: این شعر به توصیف شاعرانه و نمادین از حالتی عاطفی پرداخته است. شاعر با اشاره به زنبور و مژگان به تضاد نور و ظلمت اشاره می‌کند. همچنین، کشتزاری که نماد بی‌نیازی و فراوانی است، با غباری پوشیده شده و در نهایت، تصویری از خرمن که به یاد پی‌موری می‌افتد، به بیننده منتقل می‌شود. به‌طور کلی، این ابیات از احساسات پیچیده و تضادهای زندگی سخن می‌گویند.

شمارهٔ ۱۲

شمارهٔ ۱۳

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه آنقدر با کمانش تیر انداخته که خانه زنبور را خراب کرده، چشمانم به مانند تاری که مژگان ایجاد می‌کنند، ظلمانی شده است و نور را دیگر نمی‌بینم.

بسکه بر هم زد ز ترکش خانه زنبور را

کرد چون مژگان به چشمم ظلمتستان نور را

هوش مصنوعی: در مزرعه‌ای که نیازی به کسی نیست، غباری وجود دارد که همچون خرمن در نظر می‌آید و نشانه‌ای از راه رفتن مورچه‌ها را نمایان می‌کند.

کشتزار بی نیازی را غباری حاصل است

خرمن آید در نظر نقش پی ما مور را

شمارهٔ ۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده