اسیر شهرستانی » دیوان اشعار » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من که گشتم خاک ره پروای افلاکم چرا</p></div>
<div class="m2"><p>من که کردم ترک سر از دردسر باکم چرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>رشک دل با دیده کم از اختلاط غیر نیست</p></div>
<div class="m2"><p>کس چه می داند که در بزم تو غمناکم چرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>انتظار باده را هم نشئه ای در جام هست</p></div>
<div class="m2"><p>گر نمی دانی مقیم سایه تاکم چرا</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

من که گشتم خاک ره پروای افلاکم چرا
من که کردم ترک سر از دردسر باکم چرا
رشک دل با دیده کم از اختلاط غیر نیست
کس چه می داند که در بزم تو غمناکم چرا
انتظار باده را هم نشیه ای در جام هست
گر نمی دانی مقیم سایه تاکم چرا

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از سرگردانی و دردهایی که به خاطر عشق و آرزویش متحمل شده، سخن می‌گوید. او به این می‌اندیشد که چرا با وجود همه تلاش‌ها و رنج‌ها، احساس ناشادی و غم همچنان با اوست. همچنین از عشق و جوشانیدن باده‌ای خوش صحبت می‌کند و می‌پرسد که چرا به این درد و انتظار دچاره است، در حالی که دیگران غم او را نمی‌فهمند. در کل، ابیات بیان‌گر احساس تنهایی و ناامیدی در مسیر عشق هستند.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: من که در مسیر عشق و آرزوهایم گم شدم، چرا باید به خاطر ترس از دردسرهایم از هدفم فاصله بگیرم؟

من که گشتم خاک ره پروای افلاکم چرا

من که کردم ترک سر از دردسر باکم چرا

هوش مصنوعی: دل من به خاطر دیگران حسرت می‌خورد، اما چشم من نمی‌تواند این حس را نشان دهد. هیچ‌کس نمی‌داند که چرا در محفل تو، من ناراحت هستم.

رشک دل با دیده کم از اختلاط غیر نیست

کس چه می داند که در بزم تو غمناکم چرا

هوش مصنوعی: اگر به انتظار نوشیدنی هستی، بدان که نشئه و نشاطی در جام وجود دارد. اگر نمی‌دانی، پس نمی‌فهمی چرا در سایه تاک نشسته‌ای.

انتظار باده را هم نشئه ای در جام هست

گر نمی دانی مقیم سایه تاکم چرا

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده