هوش مصنوعی: وقتی به یاد چشمان تو می‌افتم، دلم به تپش می‌افتد و نفس از سینه‌ام به لب‌هایم می‌رسد و این احساس شرم و حیا را به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: بهار شبیه یک مومیایی است که درد و رنج افراد بی‌احساس را در خود نگه می‌دارد و از آنجایی که به زنجیر بسته شده، نمی‌تواند به راحتی حرکت کند.

هوش مصنوعی: تا کجا در صحرای درد و مشقت گم شده است، مجنون در پی زنجیر به ویرانه‌ی ما می‌رسد.

هوش مصنوعی: من از درد و رنجی که به خاطر همدردی زاهدان احساس می‌کنم، رنج می‌برم و از گل توبه‌ام بوی نفاق و ریا به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: شگون بدی دارم و حوادث خوشی برایم پیش نمی‌آید. تیر او به قلبم می‌زند و من در حال عقب‌نشینی هستم.

هوش مصنوعی: عشق به شراب در اعماق وجودم ریشه دوانیده است؛ اگر میخورد دل من بشکند، صدای آن به گوش خواهد رسید.

هوش مصنوعی: اگر ناامیدی در دل انسان جایی داشته باشد، تأثیر پذیری از دعا و خواسته‌اش به همراه بوی اجابت آن خواهد آمد.