هوش مصنوعی: در باغ‌ها و گلستان‌ها، وقتی گل‌ها می‌شکفند، من احساس تنهایی و بی‌کاری می‌کنم و یاد بهار که زمان شکفتن گل‌هاست، در این دشواری و مشکلات در ذهنم می‌ماند.

هوش مصنوعی: سکوت را آن‌قدر تحمل کرده‌ام که روح و جانم را گرفته و تنها احساس ناتوانی در گفتار به لب‌هایم مانده است.

هوش مصنوعی: من نغمه‌ای آشفته از آن موهای پریشان دارم که بر روح من تأثیر می‌گذارد. زبانم از بیان این احساس باز می‌ماند و کلام از بیان حقیقت ناتوان است.

هوش مصنوعی: چشمان بد نمی‌توانند به بازوی وفا نگاه کنند، من خود را در گرد و غبار کوی کسی که دوستش دارم، رها می‌کنم و مدت زیادی در آنجا می‌مانم.

هوش مصنوعی: بهار، شادابی و لذت‌ای را به یاد می‌آورد که مانند یک شکار زیبا و دلنشین است. این فصل، به همراه خود حالتی شگفت‌انگیز و روح‌نواز دارد که انسان را به شوق می‌آورد و در عین حال، حسرت‌هایی نیز در دل باقی می‌گذارد.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم حرف‌های پیچیده و خیال‌پردازانه را درک کنم؛ مثل اینکه گره‌ خوردن تسبیح یا زنّار در ذهن باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: یعنی اگر من نباشم، هیچ چیز دیگری نمی‌سوزد؛ چرا که من مانند نوری در دل آتش هستم و بدون وجود من، سوختن بی‌هدف و بی‌معنا خواهد بود.