شاه نعمت‌الله ولی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بی او ما را ظهور یارا نبود</p></div>
<div class="m2"><p>بی آئینه تمثال هویدا نبود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>پیوسته چو صورت و تجلی به همند</p></div>
<div class="m2"><p>بی بودن ما ظهور او را نبود</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۳۲

بی او ما را ظهور یارا نبود
بی آیینه تمثال هویدا نبود
پیوسته چو صورت و تجلی به همند
بی بودن ما ظهور او را نبود

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر پیوند عمیق میان وجود انسان و خداوند است. شاعر می‌گوید که بدون وجود خدا، ما نمی‌توانیم وجود واقعی خود را درک کنیم. به عبارتی، انسان و خدا همچون صورت و تجلی به هم مرتبط‌اند و عدم یکی باعث عدم دیگری می‌شود. در واقع، وجود خداوند برای ظهور و شناخت ما ضروری است.

رباعی شمارهٔ ۱۳۰

رباعی شمارهٔ ۱۳۱

هوش مصنوعی: بدون او، ما وجودی نداریم و قدرتی برای ظهور نیست. بدون آینه، تصویر و نشان ما نیز نمایان نمی‌شود.

بی او ما را ظهور یارا نبود

بی آئینه تمثال هویدا نبود

هوش مصنوعی: همیشه، چهره و تجلی به یکدیگر مرتبط‌اند؛ بدون وجود ما، ظهور او امکان‌پذیر نیست.

پیوسته چو صورت و تجلی به همند

بی بودن ما ظهور او را نبود

رباعی شمارهٔ ۱۳۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده