من عرف نفسه عرف ربه
هرکس خودش را شناخت پروردگارش را شناخته است

ای آنکس که از خدا طلبکاری ، از خودت بخواه که خدا با توست ! اصلا تو جزئی از خدا بوده ای ، پس به خودت بیا و خودت رو پیداکن ، وقتی که خودت رو یافتی به خدا رسیدی ! ای فائقه اگه توفیق یافتی و خودت رو شناختی ،
منو فراموش نکن و برام دعاکن ، کارم گیره . . . . پرواز !

به نظر من اگر در مصراع دوم جای دو کلمه ی( خدا و جدا) با هم عوض شود بهتر است.

اگر طالب خدا شناسی وخداجویی هستی به خودت رجوع کن.( نفخت فیه من روحی)

وزن مصرع دوم از بیت دوم نمی خواند.
اقرار نمایی به خدایی به خدا
این با فلسفه وحدت وجو عارفان هم صازگار است
اقرار نمایی به خدایی خدا
هم از نظر وزن مشکل دارد هم بسیار عامیانه و سطحی است. هرچند با تفکر حوزوی سازگار است اما دقت شود که شاه نعمت الله حوزوی نبوده و یک عارف و باورمند به بحث حلول یا اتحاد است.
خواهش می کنم تفکرات شخصی را لحاظ نکرده و ابیات را تحریف نکنید.

مصراع چهارم
اقرار نمایی به خدایی خدا
ضمنا مصراع دوم خدا و جدا درست جایگذاری شده

هیچ ایرادی نیست وتنها ایراد و مشکل نگرش مخاطب است! شاعر قسم خورده بخدا جهت تاکید.

من عرف نفسه فقد عرف ربه

درود
وقتی خداوند می فرمایید از روح خود در انسان دمیدم
پس
خود رو که پیدا کنیم
می توانیم بهتر حضور خدا رو حس کنیم