شاه نعمت‌الله ولی » مفردات » شمارهٔ ۴۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بگسسته کسی ز هر دو عالم بی ‌شک</p></div>
<div class="m2"><p>چون ابروی یار خویش پیوسته خوش است</p></div></div>

دیوان قدر توامان سید نورالدین شاه نعمت الله ولی (به انضمام پیش گویی های شاه نعمت الله ولی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - سید نورالدین ماهانی کرمانی (شاه نعمت الله ولی) - تصویر ۳۹

شمارهٔ ۴۴

بگسسته کسی ز هر دو عالم بی  شک
چون ابروی یار خویش پیوسته خوش است

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به بیان حالتی از بی‌خیالی و رهایی از جهان مادی پرداخته است. او می‌گوید که کسی که از هر دو عالم (دنیا و آخرت) بی‌خبر و جدا شده، به‌طور قطع خوشحال است. این حالتی شبیه به زیبایی ابروی محبوب است که پیوسته و دل‌نشین است. در واقع، شاعر نشان می‌دهد که رهایی از دغدغه‌های دنیا می‌تواند آرامش و شادی را به ارمغان بیاورد.

شمارهٔ ۴۲

شمارهٔ ۴۳

هوش مصنوعی: کسی که از هر دو دنیا جدا شده باشد، بدون شک مانند ابروی یار خود، همیشه خوشایند و زیباست.

بگسسته کسی ز هر دو عالم بی ‌شک

چون ابروی یار خویش پیوسته خوش است

شمارهٔ ۴۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده