هوش مصنوعی: وقتی قامت تو مثل سرو در جویبار به چشمم می‌خورد، تیر بلا به دل نگران من می‌نشیند.

هوش مصنوعی: وقتی تو را می‌بینم، دلم دچار عذاب و رنج می‌شود، اما با این حال چنان امیدوار و خوشبین هستم که برای چشمانم شگفتی‌های زیادی به چشم می‌آید.

هوش مصنوعی: در اطراف آن خط سیاهی که موهای مجعد و خوشبو را به یاد می‌آورند، هیچ چیز نمی‌تواند به جز نسیم صبحگاهی نزدیک شود و به آن دسته ی خمیده برسد.

هوش مصنوعی: هرچند که سبزه‌ها بر چهره‌ی باغ شکوفا شده‌اند، اما تصور نکن که این زیبایی به خط نو و تازه‌ای ارتباط دارد.

هوش مصنوعی: اگر فقط یک لحظه به یاد آن لب‌ها باشم، خیال چشم تو مانند تیغی از بلا به جانم خواهد رسید.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی به عطر تو، روح مردم را آرام می‌کند. آری، نسیمی که به آرامی می‌وزد، بسیار خوشایند است.

هوش مصنوعی: اگر نسیم ملایمی از سمت کوی محبوب بگذرد، آن‌گاه بوی خوش بهشتی به جان کسی که گرفتار غم و درد است، خواهد رسید.