هوش مصنوعی: کشتی‌ای را تصور کن که بر آب‌های روان در حال حرکت است و روز و شب در جریان است. این تصویر نشان‌دهنده تأثیر زمان و مکان بر زندگی است.

هوش مصنوعی: بادبان این کشتی نمایانگر روح و مزاج آن است، در حالی که باد زمان مرگ آن را به سوی مقصد نامشخصی می‌برد. پاهایش به سرنوشت وابسته‌اند و آب به عنوان امید و آرزوهای آن شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: آبشارهای عمیق دریا به رطوبت وجود خود ادامه می‌دهند و این وجود در عمق عدم نیز جاری است.

هوش مصنوعی: او به طور طبیعی از بلندی به سرعت در حال حرکت است، همانند وزش باد و جریان آب.

هوش مصنوعی: تو در او زندگی می‌کنی و او همیشه در حال حرکت است. تو در او احساس آرامش می‌کنی، در حالیکه او به طور مداوم در جریان است.

هوش مصنوعی: ناگهان تو را از نقطه آغاز خلقت به اوج آرزوهایت می‌رساند.

هوش مصنوعی: تا وقتی که از حقیقت کار او مطمئن شوی، متوجه خواهی شد که او به چه هدفی دست یافته است.

هوش مصنوعی: ای کسی که در این قفس محبوس هستی و به مانند پرنده‌ای درون آن به سر می‌بری، این وضعیت برعکس چیزی است که باید باشد.

هوش مصنوعی: پرنده‌ی آبی، که همیشه در آب شنا می‌کند، چه نیازی به جستجوی کشتی دارد؟

هوش مصنوعی: در مخمصه و مشکلات، سر خود را پایین نیاور و بر مرکز و اصل خود تمرکز کن و به یاد بیاور که کجا قرار داری.

هوش مصنوعی: جایگاه تو در بالای خود، همانند علیین است که در اوج مقام و منزلت خود نشسته است.

هوش مصنوعی: چه کار می‌کنی در این دنیای ناپایدار؟ سر خود را به سوی آشیانه‌ی آخرت برگردان.

هوش مصنوعی: زمان و مکان در حقیقت وجود ندارند و دایره و خطوط، تنها تصورات و اوهام هستند.