هوش مصنوعی: هر چیز غیر از او را که رها کنی، عشق او بر سرت تاج می‌نهد و در جهان تو را زینت می‌دهد.

هوش مصنوعی: در حمایت از خرد و عقل، به خاطر این‌که هوای نفس دشمن آن است، باید با نفس خود به جدال بپردازی و با طبع خود سرسختی کنی.

هوش مصنوعی: اگر در نبرد با دو مخالف قرار بگیری، مانند مسیحا می‌توانی بیماری را شفا دهی و او را به زندگی برگردانی.

هوش مصنوعی: وقتی که نفس به شدت تند و بی‌تاب می‌شود، باید آن را آرام کنی؛ همانطور که پزشک با دادن داروهای خنک، به مقابله با حرارت مزاج می‌پردازد.

هوش مصنوعی: با او هم نظر و هم عقیده نشو، زیرا نیازی نیست که در تاریکی شب دست به کار شوی و آن را سیاه‌تر از آنچه که هست، کنی.

هوش مصنوعی: به طور خلاصه، این بیت به این معناست که با جسارت و قوت بخواه که از وابستگی‌ها و عشق‌های بی‌نتیجه رهایی یابی، چرا که عشق به تو باید با دل و جان باشد نه با خیال و ناامیدی.

هوش مصنوعی: وجود تو مانند زیت (زیتون) است که اگر شعله عشق به دل تو بتابد، مانند نوری که از چراغ در شیشه می‌تابد، می‌درخشد و اثرگذار خواهد بود.

هوش مصنوعی: از غم او همچون روشنی ماه است، در حالی که شمع دل تو با روغن روشن می‌شود.

هوش مصنوعی: در این بیت به این نکته اشاره می‌شود که فقر هیچ‌گاه نمی‌تواند با جستجوی مقام و ثروت هم‌نشین شود، چرا که هیچ‌گاه نمی‌توان از قدرت و عظمت یک پادشاه به اندازه یک فیل با عاج بهره‌مند شد. در واقع، این بیان به تساوی و هماهنگی میان جایگاه اجتماعی و مشکلات مالی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: می‌گوید که کسی که گلیم بر دوش دارد، او را فقیر می‌داند، و کسی که بر شتر نشسته و پوشش ظاهری خوبی دارد، او را می‌شناسند. این نشان‌دهنده‌ی قضاوت‌های نادرست مردم درباره‌ی وضعیت و ظواهر افراد است.

هوش مصنوعی: اگر در راه او قدمی برداری، چنان است که گلی از خاک جاده برخیزد و مانند قطره‌ای شبنم بر آن بنشیند.

هوش مصنوعی: فرد مستبد و ظالم، به هیچ‌وجه نمی‌تواند به حقایق و زیبایی‌های زندگی نزدیک شود، مانند شخصی که با زبان تلخ و بی‌مزگی نمی‌تواند طعم شیرینی را احساس کند.

هوش مصنوعی: اگر دلت می‌خواهد حقی را جستجو کنی، باید از وابستگی به مردم دست بکشی؛ چرا که دو چیز متضاد هرگز در یک مکان نمی‌توانند با هم ترکیب شوند.