هوش مصنوعی: من بر زمین می‌افکنم پیشانی‌ام را، چون در خال چهره‌ی تو، ای سرو و ماه، سروری و زیبایی تو مرا به خود جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: در این دنیا که در آن بناست شکست را بپذیرم، باید به گونه‌ای عمل کنم که هرگز در برابر شاه سرم را پایین نیاورم.

هوش مصنوعی: بوی خوش آن کسی که در برابر من می‌خورد و مال و ثروتم را در آستان تو قرار می‌دهد، گاهی می‌آید و گاهی سرش را به زمین می‌گذارد.

هوش مصنوعی: من در برابر تو نماز می‌خوانم، با این نیت که هرگز از سجده‌گاه پیشانی‌ام دور نشوم.

هوش مصنوعی: ناگهان ظاهر شدی و از شرم چهره‌ات، گلی که در گیاه پیشانی بود خود را پنهان کرد.

هوش مصنوعی: اگر هر صبح آفتاب بر درگاه تو سر نهد، آن زمان شب سیاه نخواهد شد.

هوش مصنوعی: به خاطر این دلیل، آسمان به ناچار به مدت طولانی، خورشید را در سایه‌اش پنهان می‌کند.

هوش مصنوعی: در زمانی که آدم در اثر عرق و شرم از گناه، پیشانی‌اش زرد شده بود.

هوش مصنوعی: زمانی که چهره تو، چون آفتاب درخشان می‌شود، آن را در آغوش می‌گیرم و پیشانی‌ام را به آن می‌سایم.

هوش مصنوعی: کسی که به غیر از تو به کسی دیگر نگاه کند و محبتش را صرف او کند، در نهایت خودش را در زندگی و سرنوشتش به زحمت می‌اندازد.

هوش مصنوعی: وقتی سر به سجده عشق تو می‌گذارند، می‌دانند که این عشق، ریشه و اصل همه چیز است و در این مرحله، پیشانی به زمین می‌چسبد.

هوش مصنوعی: از کانون عشق و احساسات درون، آتش دل می‌تواند به قدری سوزناک باشد که حتی صدها آینه را تیره و ناکام کند، به طوری که تنها با یک دود ناشی از آهی از دل، همه چیز را تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: به دور خوشی‌ها و زیبایی‌هایت بچرخ، زیرا مانند خوشه‌ای که زیر تازیانه‌ی گاو آسمان قرار می‌گیرد، ممکن است سرنوشت تلخی برای‌ات پیش بیاید.

هوش مصنوعی: وقتی به توصیف چهره‌ات رسیدم، گفتم سیف (شمشیر) را کنار بگذار و در این مکان به پیشانی‌ام خیره نشو.

هوش مصنوعی: هرگاه او به کمال خوبی برسد، کسی دیگر در دنیا باقی نمی‌ماند. پس تو یا به فکر او باش یا پیشانی‌ات را بر زمین بگذار و عبادت کن.