هوش مصنوعی: خداوند چه چهره‌ای دارد که بهشت مانند گلستانی است و در آن، زیبایی‌هایی وجود دارد که به آنها عمل نیک و پسندیده‌ای انجام شده که در بهشت جاویدان رضایت برآورده است.

هوش مصنوعی: تو چهره‌ای داری که وقتی صحبت از تو می‌شود، مانند شکر در شیرینی‌اش واضح می‌شود، مثل بلبل که در باغ گل آواز می‌خواند.

هوش مصنوعی: وقتی قد و زلف تو را دیدم، حالا می‌خواهم بگویم که چهره‌ات همچون خورشید درخشان است و مانند ماهی در شب زیباست.

هوش مصنوعی: به زیبایی می‌چسباند و برای تغذیه روح، در آن ظرفی از پسته با شکر و نمک را قرار داده است.

هوش مصنوعی: به جانم بوسه‌های شیرینت را دوست دارم، زیرا برای زنده ماندن، دل من در هر بوسه‌ای، مانند لبی سرخ و زیبا، زندگی نهفته است.

هوش مصنوعی: چهرهٔ تو به زیبایی، ای جان، از تمام زیبایان عالم متمایز است. در اینجا، تنها تو را می‌توان در مقام پادشاهی دانست.

هوش مصنوعی: وقتی چهره‌ات را به نمایش گذاشتی، جانم در بدن به تنگنا افتاد. همچون گلی که در کمال خود شکوفا می‌شود و بلبل در قفس، به حالتی شبیه به زندانی درآمد.

هوش مصنوعی: من عاشق هستم و تو درمانی در نفس خود داری. به من داروی وصالت را بده، زیرا درد جدایی را احساس کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر یک جرعه از محبت تو بنوشم، این به مراتب بهتر از صد جام دیگر است و اگر بخشی از عطرت را بر تن کنم، این به اندازه بهتر از صد لباس قیمتی و زیباست.

هوش مصنوعی: اگر تیغ سرزنش و خطر به سر سلاح فرغانی نیفتد، آیا این عید و جشن به قربانی کردن ارزش دارد؟

هوش مصنوعی: پس از اینکه دوری تو تمام شود، به خوشی وصال تو می‌رسم؛ چرا که کمال و زیبایی پس از آن به وجود می‌آید که ماه، دوران نقصان را تجربه کند.

هوش مصنوعی: دل من به زلف تو بسته شده است و تو می‌دانی حال و روز مسلمان چگونه است وقتی که به دست کسی که مسلمان نیست در بند افتاده باشد.

هوش مصنوعی: من غم تو را در دل یک درویش مانند زر گرانبها نگه می‌دارم، چرا که این غم برای توانگر نیز ارزشمند است، حتی اگر در گوشه‌ای از ویرانه‌ها باشد.

هوش مصنوعی: چهره‌ات زیباتر از شاه‌های ترک است و ابروهایت مانند نگهبانان هندی، می‌خواهی با زیبایی‌ات دل‌ها را به تسخیر درآوری و از آن مقام مجوزی گرفته‌ای.

هوش مصنوعی: اگر از در بالایی بیایی، ای جان، خوش آمدی. چون سعدی می‌گوید: اگر تو برگردی، من جانم را در یک قدمت فدای تو می‌کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا، گوینده به این موضوع اشاره دارد که تاثر و اندوه کسی که به آن زخم خورده، از بین نمی‌رود و نمی‌توان بلبل را از بستان بازداشت. این نشان‌دهنده این است که احساسات و زیبایی‌های طبیعی را نمی‌توان مهار کرد و همیشه در دسترس خواهند بود. در واقع، هر کسی که پروانه‌وار به عشق و زیبایی می‌نگرد، نمی‌تواند از آن دور شود یا عشق را از خود دور کند.