هوش مصنوعی: در وجود فرد زنده‌ای، شخصیتی مرده و اسیر وجود دارد که هیچ پیوندی با تو احساس نمی‌کند.

هوش مصنوعی: ما تصمیم داریم تا زمانی که خون در رگ‌هایمان جریان دارد، از خاک و سرزمین تو دور نشویم و قطع ارتباط نکنیم.

هوش مصنوعی: هر چه دیگران درباره تو بگویند یا انجام دهند، همه این گفته‌ها و اعمال نسبت به حقیقت تو پایین‌تر و ناچیز هستند و تو فراتر از آنچه که آن‌ها تصور می‌کنند، هستی.

هوش مصنوعی: در اینجا به این معناست که نمی‌توان در شرایطی که زندگانی و معاش اندکی داریم، به دیگران برای میهمانی دعوت کنیم و انتظارات بزرگتر داشته باشیم. به عبارت دیگر، وقتی خودمان در وضعیت مناسبی نیستیم، نمی‌توانیم برای دیگران نقش میزبانی را ایفا کنیم.

هوش مصنوعی: زیبایان به مانند خوشبوی عطر، وقتی که با موهای خود در می‌آمیزند، فضای اطراف را پر از عطر دلپذیر می‌کنند. وقتی که زلف تو نمایان شود، بوی خوش مشک همه جا پخش خواهد شد.

هوش مصنوعی: تو مانند دارویی هستی برای درد و رنج، و آن مرد بیمار که عاشق توست، به خاطر دوری از تو در رنج و عذاب است و از بی‌درمانی به شدت ناراحت و دلسوخته است.

هوش مصنوعی: ما جان‌مان را فدای تو کرده‌ایم و همچنان بر آنیم که به این سادگی به وصل تو نخواهیم رسید، ای دوست.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به سادگی می‌گوید که خوشبختی و عشق به راحتی به دست نمی‌آید. او به وضعیتی اشاره دارد که نمی‌تواند به آرزوهایش برسد و احساس ناکامی می‌کند، زیرا در درون خود کمبود و نقصی دارد. این کمبود باعث می‌شود نتواند به جایگاه و خواسته‌های دلخواهش دست یابد.

هوش مصنوعی: با اینکه ممکن است کسی مانند تو خرد را نفروشد، اما اگر کسی بخواهد به قیمت دو جهان هم آن را به دست آورد، همچنان ارزان خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگرچه مردم به دنبال چیزهایی هستند که در اختیار ندارند، تو در واقع متعلق به همان گروهی هستی که در جستجوی آن‌ها هستند.

هوش مصنوعی: من در عشق تو به جایی رسیده‌ام که حتی آزادگان و محترمان نیز به بندگی تو در آمده‌اند، ای ماه ترکستانی با چشمان زیبایت.

هوش مصنوعی: هر کسی که از دنیا و زندگی مادی دست بکشد و به دنیای معنوی بپیوندد، حیات جاودانی را تجربه خواهد کرد. اگر چنین شخصی زنده به زندگی معنوی شود، دیگر نگران زندگی مادی و زوال آن نخواهد بود.

هوش مصنوعی: سیف فرغانی در این بیت به این نکته اشاره می‌کند که حتی اگر انسانی از مقام و جایگاه بالایی برخوردار باشد، باید تواضع و فروتنی را در رفتار خود حفظ کند. او می‌گوید اگر شاهدان و اهل صفا و درویش‌ها با مقام و بزرگی خود در کبر و خودخواهی رفتار کنند، این رفتار ناپسند است و درست نیست. در واقع، سخن از اهمیت تواضع برتری‌ها و دوری از خودبزرگ‌بینی است.